پوچینی، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه زندگینامه|عنوان=جاکومو پوچّینی‌|نام=Giacomo Puccini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=لوکا۱۸۵۸م|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز اپرا|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا،  جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)

(Puccini, Giacomo)

آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: ''مانون لسکو''<ref>''Manon Lescaut''</ref> (۱۸۹۳)، ''لابوهِم''<ref>''La Bohème'' </ref> (۱۸۹۶)، ''توسکا''<ref>''Tosca''</ref> (۱۹۰۰)، ''مادام باترفلای''<ref>''Madame Butterfly'' </ref> (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام ''توراندخت''<ref>''Turandot'' </ref> (۱۹۲۶). پوچّینی در [[لوکا، شهر|لوکا]]<ref>Lucca </ref> به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی<ref>Antonio Puccini </ref> (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی<ref>Domenico Puccini </ref> (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی<ref>Michele Puccini </ref> (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی [[ارگ|ارگ‌]]<nowiki/>نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو<ref>San Martino </ref> شد و یک [[موتت]] ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان<ref>Milan Conservatory</ref> فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی<ref> Antonio Bazzini</ref> (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی<ref>Amilcare Ponchielli </ref> آموخت. در آن زمان یک ''کاپریچّو سینفونیکو''<ref>''Capriccio Sinfonico'' </ref> برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو<ref>Sonzogno </ref>، شرکت کند و پوچّینی اپرای ''اشباح''<ref>Le Villi </ref> را ساخت؛ اما جایزه نصیب ''کاوالِّریا روستیکانا''<ref>''Cavalleria rusticana''</ref> اثر [[ماسکانی ، پیترو (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)|پیِترو ماسکانْیی]]<ref> Pietro Mascagni </ref> شد. با‌این‌حال ''اشباح'' در ۱۸۸۴ در [[میلان، شهر|میلان]] به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی<ref>Ricordi </ref> به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، ''اِدگار''<ref>Edgar </ref> (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در [[تورینو، شهر|تورینو]]<ref>Turin </ref> با ''[[مانون لسکو|مانون لِسکو]]'' اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز ''لابوهِم'' در همان شهر به روی صحنه رفت. ''توسکا''، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ ''دخترکی از غرب''<ref>''La fanciulla del West/The Golden Girl of the West''</ref> را در [[اپرای متروپولیتن]]<ref>Metropolitan Opera House</ref> [[نیویورک]] به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز ''پرستو''<ref>''La rondine'' </ref> (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، ''توراندخت''، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در [[بروکسل]] درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>''Verdi'' </ref> و هارمونی غنی امپرسیونیست<ref>Impressionist </ref>های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای ''قاب‌عکس سه‌تایی''<ref>''Trittico'' </ref>، ''باشلق''<ref>''Il tabarro'' </ref>، ''خواهر آنجِلیکا''<ref>''Suor Angelica'' </ref>، و ''جانّی اسکیکّی''<ref>''Gianni Schicchi'' </ref> (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال ''اسکِرتسو سینفونیکو''<ref>''Scherzo Sinfonico''</ref> برای ارکستر (بعدها در ''لابوهم'' به‌کار رفت)؛ کانتات ''یونو (جونو)''<ref> Juno</ref>؛ یک مس و یک موتِت ''سرود رم''<ref> Inno a Roma</ref> برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.

<br/> <!--13180800-->

[[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]]