فروغی، محمدحسین (اصفهان ۱۲۱۸ـ تهران ۱۲۸۶ش): تفاوت میان نسخه‌ها

}}[[پرونده: 33094500.jpg | بندانگشتی|محمدحسين فروغی]](ملقب به: ذکاءالملک اول) ادیب، شاعر، نویسنده و روزنامه‌نگار ایرانی. پس از آشنایی با [[اعتمادالسلطنه، محمدحسن ( ـ۱۳۱۳ق)|محمدحسن‌خان اعتمادالسلطنه]]، وزیر انطباعات، و همکاری با وی به مترجمی و مدیریت دارالطباعه منصوب شد. در ۱۳۰۸ق، به‌ موجب فرمان [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین‌شاه]] به درجۀ اول استیفاء و ریاست دارالطّباعه رسید. به‌سبب انتقاد از عقب‌افتادگی ایران به دستور ناصرالدین‌شاه چندی زندانی و در اوایل سلطنت [[مظفر الدین شاه قاجار|مظفرالدین‌شاه]] به کار دعوت شد. ضمن ادارۀ مدرسۀ علوم سیاسی تهران روزنامۀ ''جریدۀ هفتگی'' و سپس [[تربیت (نشریه)|روزنامۀ ''تربیت'']] را تأسیس و منتشر کرد. از پیشگامان، مؤسسان و مدیران جراید در ایران است که موفق شد با تهیه و ترجمۀ مقالات و نشر آن‌ها در روزنامه‌های مختلف، به‌خصوص ''تربیت''، خدمات ارزنده‌ای در این زمینه انجام دهد. شاعری او مورد توجه و اعجاب معاصران وی قرار گرفت، چندان‌که ناصرالدین‌شاه پس از مرگ [[فروغی بسطامی، عباس (کربلا ۱۲۱۳ـ۱۲۷۴ق)|فروغی بسطامی]]، تخلص او را، که تا آن زمان ادب بود، تغییر داد و کلمۀ فروغی را برای وی انتخاب کرد. برخی از آثار اعتمادالسلطنه یا کتاب‌هایی که دیگران زیر نظر وی تدوین کرده‌اند، با نظارت و انشای فروغی به‌چاپ می‌رسیده است. افزون بر چند سمت در امور انطباعات او را باید به مفهوم امروزی ویراستار مجموعۀ انتشارات انطباعات در عهد ناصری و مظفری دانست. از دیگر آثارش: ''دیوان اشعار''؛ ''شرح احوال شعرای متقدمین''؛ ''علم بدیع'' (۱۳۳۲ق)؛ ''ریحانة‌الافکار'' (۱۳۲۵ق)؛ ''تاریخ اسکندر کبیر''؛ ''سفر هشتاد روزۀ دور دنیا'' (۱۳۱۶ق)؛ ''کلبۀ هندی''؛ ''رِنِه'' از [[شاتوبریان، رنه (۱۷۶۸ـ۱۸۴۸)|شاتو بریان]].