وبرن، آنتون (۱۸۸۳ـ۱۹۴۵): تفاوت میان نسخه‌ها

وبرن، آنتون (۱۸۸۳ـ۱۹۴۵) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۵

۱۷ بایت اضافه‌شده ، ۱ ماه پیش

بدون خلاصۀ ویرایش

Automoderated users، ربات‌ها، دیوان‌سالاران، checkuser، مدیران رابط کاربری، moderation، Moderators، پنهانگران، مدیران، userexport، سرویراستار

۵٬۳۱۳

ویرایش

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 </ref> و از شاگردان [[شونبرگ، آرنولد (۱۸۷۴ـ۱۹۵۱)|آرنولد شونبرگ]]<ref>Arnold Schoenberg Concerto for Nine Instruments Second Cantata Guido Adler Passacaglia Brahms Stefan George Prague Verein für Musikalische Privataufführungen Three Traditional Rhymes Heinrich Isaac Berg Stravinsky Stockhausen Boulez
 </ref> بود، که نظام دودِکافونی‌اش را وبرن به‌شکل طراحی انتزاعی و پیچیده در آثاری همچون ''کنسرتو برای نُه ساز''<ref>''Concerto for Nine Instruments''
-</ref> (۱۹۳۱ـ۱۹۳۴)، و ''کانتاتِ دوم''<ref>Second Cantata</ref> (۱۹۴۱ـ۱۹۴۳) دوباره تفسیر کرد. زیبا‌شناسی ساختارگرایانۀ او بر نسل آهنگ‌سازان پیشرفتۀ پس از جنگ تأثیر عمده‌ای گذاشت. وبرن زیر‌نظر گوئیدو آدلر<ref> Guido Adler </ref> به تحصیل موسیقی‌شناسی پرداخت و در ۱۹۰۶ از دانشگاه وین دانشنامۀ دکتری دریافت کرد. نخستین اثر مهم او [[پاساکالیا]]<ref>Passacaglia </ref> برای ارکستر بود که با آگاهی از سرمشق [[برامس، یوهانس (۱۸۳۳ـ۱۸۹۷)|برامس]]<ref>Brahms</ref> ساخته ‌شده بود؛ پس از آن نوبت به پنج موومان برای [[کوآرتت زهی]] رسید، که جنبه‌هایی از سبک هجایی آیندۀ وبرن را به‌نمایش می‌گذاشت. ترانه‌های ساخته‌شده بر آثار شاعر محبوب شونبرگ، [[گیورگه، اشتفان (۱۸۶۸ـ۱۹۳۳)|اشتفان گئورگه]]<ref> Stefan George</ref>، نخستین گشت و گذارهای وبرن در عرصۀ آتونالیته بودند. مدتی رهبری ارکستر تئاترهای برخی شهرستان‌های [[آلمان]] و نیز [[پراگ]]<ref> Prague </ref> را برعهده داشت. در اجراهای مدرن انجمن پژوهش‌های خصوصی موسیقایی<ref>Verein für Musikalische Privataufführungen </ref> و کنسرت‌های ارکستر سمفونی کارگران شرکت می‌کرد. در ''سه شعر سنتی''<ref>Three Traditional Rhymes</ref> (۱۹۲۵) شیوۀ آهنگ‌سازی دودِکافونی شونبرگ را اقتباس کرد. در آثار بعد خود، مثل تریوی زهی، سمفونی اپوس ۲۱، و کنسرتو اپوس ۲۴، به شیوه‌های مهارشده‌تری نیز روآورد؛ همچنین در این مورد از [[ایزاک، هاینریش (۱۴۵۰م ـ۱۵۱۷)|هاینریش ایزاک]]<ref> Heinrich Isaac </ref>، آهنگ‌ساز رنسانسی، تأثیر پذیرفت. مرگ او پیامد یک سوءتفاهم بود (هدف گلولۀ یک سرباز امریکایی قرار گرفت). موسیقی او مفاهیم جدیدی از صدا، ریتم، و سازماندهی کمابیش ریاضی را ارائه کرد؛ آثار او نیز به اندازۀ آثار شونبرگ در ایجاد استقبال گسترده از نظام دودِکافونی سهم داشتند؛ تکنیک سرِیل وبرن محکم‌تر از تکنیک شونبرگ و بِرگ<ref>Berg</ref> بود، و آهنگ‌سازان بعدی در تکامل سریالیسم کلّی (که در آن ریتم، شدت و ضعف صدا، و حتی طنین، شکل سرِیل پیدا می‌کنند)، نیازمند تسلط به اصول دقیق و سخت‌گیرانۀ آن بودند. ازجمله آهنگ‌سازانی که بیش از همه از وبرن تأثیر پذیرفتند، [[استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)|استراوینسکی]]<ref>  Stravinsky</ref> از اوایل دهۀ ‌(۱۹۵۰)، [[اشتوکهاوزن، کارل هاینتس (۱۹۲۸)|اشتوکهاوزِن]]<ref> Stockhausen </ref>، و [[بولز، پل (۱۹۱۰ـ۱۹۹۹)|بولِز]]<ref>Boulez</ref> درخور ذکرند.
+</ref> (۱۹۳۱ـ۱۹۳۴م)، و ''کانتاتِ دوم''<ref>Second Cantata</ref> (۱۹۴۱ـ۱۹۴۳م) دوباره تفسیر کرد. زیبا‌شناسی ساختارگرایانۀ او بر نسل آهنگ‌سازان پیشرفتۀ پس از جنگ تأثیر عمده‌ای گذاشت. وبرن زیر‌نظر گوئیدو آدلر<ref> Guido Adler </ref> به تحصیل موسیقی‌شناسی پرداخت و در ۱۹۰۶ از دانشگاه وین دانشنامۀ دکتری دریافت کرد. نخستین اثر مهم او [[پاساکالیا]]<ref>Passacaglia </ref> برای ارکستر بود که با آگاهی از سرمشق [[برامس، یوهانس (۱۸۳۳ـ۱۸۹۷)|برامس]]<ref>Brahms</ref> ساخته ‌شده بود؛ پس از آن نوبت به پنج موومان برای [[کوآرتت زهی]] رسید، که جنبه‌هایی از سبک هجایی آیندۀ وبرن را به‌نمایش می‌گذاشت. ترانه‌های ساخته‌شده بر آثار شاعر محبوب شونبرگ، [[گیورگه، اشتفان (۱۸۶۸ـ۱۹۳۳)|اشتفان گئورگه]]<ref> Stefan George</ref>، نخستین گشت و گذارهای وبرن در عرصۀ آتونالیته بودند. مدتی رهبری ارکستر تئاترهای برخی شهرستان‌های [[آلمان]] و نیز [[پراگ]]<ref> Prague </ref> را برعهده داشت. در اجراهای مدرن انجمن پژوهش‌های خصوصی موسیقایی<ref>Verein für Musikalische Privataufführungen </ref> و کنسرت‌های ارکستر سمفونی کارگران شرکت می‌کرد. در ''سه شعر سنتی''<ref>Three Traditional Rhymes</ref> (۱۹۲۵م) شیوۀ آهنگ‌سازی دودِکافونی شونبرگ را اقتباس کرد. در آثار بعد خود، مثل تریوی زهی، سمفونی اپوس ۲۱، و کنسرتو اپوس ۲۴، به شیوه‌های مهارشده‌تری نیز روآورد؛ همچنین در این مورد از [[ایزاک، هاینریش (۱۴۵۰م ـ۱۵۱۷)|هاینریش ایزاک]]<ref> Heinrich Isaac </ref>، آهنگ‌ساز رنسانسی، تأثیر پذیرفت. مرگ او پیامد یک سوءتفاهم بود (هدف گلولۀ یک سرباز امریکایی قرار گرفت). موسیقی او مفاهیم جدیدی از صدا، ریتم، و سازماندهی کمابیش ریاضی را ارائه کرد؛ آثار او نیز به اندازۀ آثار شونبرگ در ایجاد استقبال گسترده از نظام دودِکافونی سهم داشتند؛ تکنیک سرِیل وبرن محکم‌تر از تکنیک شونبرگ و بِرگ<ref>Berg</ref> بود، و آهنگ‌سازان بعدی در تکامل سریالیسم کلّی (که در آن ریتم، شدت و ضعف صدا، و حتی طنین، شکل سرِیل پیدا می‌کنند)، نیازمند تسلط به اصول دقیق و سخت‌گیرانۀ آن بودند. ازجمله آهنگ‌سازانی که بیش از همه از وبرن تأثیر پذیرفتند، [[استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)|استراوینسکی]]<ref>  Stravinsky</ref> از اوایل دهۀ ‌(۱۹۵۰)، [[اشتوکهاوزن، کارل هاینتس (۱۹۲۸-۲۰۰۷م)|اشتوکهاوزِن]]<ref> Stockhausen </ref>، و [[بولز، پل (۱۹۱۰ـ۱۹۹۹)|بولِز]]<ref>Boulez</ref> درخور ذکرند.
 &nbsp;