دلاکروا، اوژن (۱۷۹۸ـ۱۸۶۳): تفاوت میان نسخه‌ها

|عنوان =اوژن دلاکروا

|ملیت=فرانسوی

|آثار =مرگ سارداناپالوس (1829م؛ لوور، پاريس)؛ قتل‌عام خيوس (1824م؛ لوور، پاريس)؛ خاطرات روزانه، زورق دانته (۱۸۲۲م، لوور)، زنان الجزیره‌ای (۱۸۳۴م؛ لوور)

}}

[[پرونده:20139300-4.jpg|بندانگشتی|زورق دانته اثر اوژن دلاکروا]]

دُلاکروا، اوژن (۱۷۹۸ـ۱۸۶۳م)(Delacroix, Eugene)<br /> [[File:20139300.jpg|thumb|تک‌چهره اوژن دلاکروا]]

</ref> فرانسوی. آثار متعددش، مضامین دینی و تاریخی، و تک‌چهره‌سازی از دوستانش، ازجمله آهنگ‌سازانی همچون [[پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)|پاگانینی]]<ref>Paganini </ref> و [[شوپن، فردریک فرانسوا (۱۸۱۰ـ۱۸۴۹)|شوپن]]<ref>Chopin </ref> را دربرمی‌گیرند. در مخالفت با سنّت آکادمیک<ref>academic </ref> [[فرانسه]]، شیوه‌ای رنگین و روان را درپیش گرفت، که در تابلوی ''مرگ سارداناپالوس''<ref>''The Death of Sardanapalus ''</ref> (۱۸۲۹م؛ [[لوور]]<ref>Louvre </ref>، [[پاریس، شهر|پاریس]]) نیز مشهود است. ''قتل‌عام خیوس''<ref>''Massacre at Chios ''</ref> (۱۸۲۴م؛ لوور، پاریس) تصویری است از یکی از فجایع آن عصر، که یونانیان مغلوب را در اسارت سواران مهاجم تُرک نشان می‌دهد (استفادۀ دُلاکروا از درون‌مایه‌های معاصر، آثار [[ژریکو، تیودور (۱۷۹۱ـ۱۸۲۴)|ژریکو]]<ref>Géricault </ref> را تداعی می‌کند). دلاکروا در شیوۀ کارش از [[کانستبل، جان (۱۷۷۶ـ۱۸۳۷)|کانستبل]]<ref>Constable </ref>، منظره‌پرداز انگلیسی، تأثیر گرفت. همچنین برای آثار [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|شکسپیر]]<ref>Shakespeare </ref>، [[روستی، دانته گابریل (۱۸۲۸ـ۱۸۸۲)|دانته]]<ref>Dante </ref>، و [[بایرون، رابرت (۱۹۰۵ـ۱۹۴۱)|بایرون]]<ref>Byron </ref> تصویرسازی کرد؛ ''خاطرات روزانه''<ref>''Journal''</ref> دلاکروا مدرک جذابی از اوضاع زمانۀ اوست. مشاهدۀ اثر مشهور ژریکو با نام ''کَلَک مِدوزا''<ref>'' Raft of the Medusa''</ref> از نخستین تجربیات سازندۀ دلاکروا بود. نخستین موفقیّتش در سالن<ref> Salon </ref>، با تابلوی ''زورق دانته''<ref>''The Barque of Dante''</ref> (۱۸۲۲م، لوور) حاصل گردید. این نقاشی از یک‌سو ادای دِینی است به [[روبنس، پتر پل (۱۵۷۷ـ۱۶۴۰)|روبنس]]<ref> Rubens </ref>، و از سوی دیگر بازنمودی است از فردیّت شاخصِ آکنده از «التهاب»، که دلاکروا آن را به‌راستی حال‌وهوای بدیع هنر می‌دانست. در ۱۸۲۴م پس از تابلوی مذکور، شاهکار خود را با نام ''قتل‌عام خیوس''، پدید آورد. در این اثر، تضاد میان چهرۀ جنگاوران و اسیران، برگرفته از نقاشی گرو<ref>Gros </ref> با نام ''قربانیان طاعون جافا''<ref>''Plague Victims at Jaffa ''</ref> است و در اسلوب رنگ‌آمیزی نیز تا حدّی از تابلوی کانستبل با نام ''گاری علوفه''<ref>''Haywain''</ref> مایه می‌گیرد، که دیدن آن در سالن، دلاکروا را برآن داشت تا در رنگ‌آمیزی تابلوی خود تجدیدنظر کند. در همین زمان بود که اصطلاح رمانتیسم برای نخستین‌بار در فرانسه باب شد، و دلاکروا در مقام سرآمد آن نهضت شهرت یافت؛ گرچه خودش چنین عنوان‌هایی را مردود می‌شمرد. با این حال سفر به [[انگلستان]] در ۱۸۲۵م (که دوستی‌ با [[بانینگتون، ریچارد (۱۸۰۱ـ۱۸۲۸)|بانینگتون]]<ref> Bonington </ref> و آثار ژریکو، مسبب آن بود) بی‌شک او را با مقولات وابسته به رمانتیسم، همچون شعر و تئاتر، مرتبط ساخت. تراژدی بایرون، شاعر انگلیسی، در ساختن پردۀ مجلّل ''ساردانا پالوس'' (۱۸۲۷م؛ لوور) به دلاکروا الهام بخشید. اجرای نمایش‌نامۀ ''فاوست''<ref>Faust </ref> در [[لندن (انگلستان)|لندن]]، او را به ساختن چاپنقش‌های سنگیِ<ref>lithographs </ref> ''فاوست''، برانگیخت (۱۸۲۸م)؛ حتّی خودش را در هیئت هَملِت<ref>Hamlet </ref> در تصویر گنجاند. با آن‌که نظم کلاسیک<ref>classic </ref> را می‌ستود، همچون نظم حاکم بر آثار [[راسین، ژان باپتیست (۱۶۳۹ـ۱۶۹۹)|راسین]]<ref>Racine</ref> و [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]]، در جست‌وجوی کلیۀ‌ امکاناتی بود که نقاشی، در وسعت‌بخشیدن به احساسات و تجارب عاطفی، فراهم می‌آورد. داشتن این تمایلات موجب شد که در ۱۸۳۲م هنگام سفر به [[اسپانیا]] و مغرب<ref> Morocco </ref>، فصل جدیدی را در هنرش آغاز کند که دستیابی به تنوع رنگی و آزادی در نقاشی را در پی داشت؛ این ویژگی‌ها در نقاشی او با نام ''زنان الجزیره‌ای''<ref>''Women of Algiers''</ref> (۱۸۳۴م؛ لوور) مشهود است. دلاکروا که فردی فرهیخته، با شخصیتی فوق‌العاده بود (این ویژگی را [[بودلر، شارل (۱۸۲۱ـ۱۸۶۷)|بودلر]]<ref> Baudelaire</ref> به‌خوبی تشریح کرده است)، در ''خاطرات روزانه‌اش'' دربارۀ معاصران خود و دلبستگی‌های شخصی‌اش به تمام هنرها، هوشمندانه سخن گفته است.