بائیف، ژان ـ آنتوان دو: تفاوت میان نسخه‌ها

}}یکی از هفت شاعر فرانسوی متعلّق به گروه مشهور پلئیادها و دانشمندترین آنان. در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان تحصیل کرد و در ۱۵۴۷م با پیِر دو رونسار<ref>Pierre de Ronsard</ref> به کولژ دو کوکِرِه<ref>Collège de Coqueret</ref> در پاریس رفت تا زیر نظر ژان دورا<ref>Jeam Dorat </ref> تحصیل کند، و در همین‌‌جا با ژوآشم دو بله<ref>Joaquim du Bellay</ref> بر‌ آن شدند تا با سرمشق‌گیری از پیشینیان و ایتالیایی‌ها شعر فرانسه را به‌کلّی دگرگون سازند. از این نظر، بائیف در تهیه دو مجموعه غزل‌های پترارکی<ref>Petrarchan</ref> و اشعار غنایی اپیکوری<ref>Epicurean</ref> همکاری کرد که عبارت بودند از ''عشق‌های مِلین''<ref>''Les Amours de Méline''</ref> (۱۵۵۲م) و ''عشق فرانْسین''<ref>''L’Amour de Francine''</ref> (۱۵۵۵م). در ۱۵۶۷م ''شجاع یا درازدست''<ref>''Le Brave, ou Taillebras''</ref>، برداشت شاد بائیف از نمایش‌نامۀ ''سرباز لاف‌زن''<ref>''Miles Gloriosus''</ref>، اثر پلاوتوس<ref>Plautus</ref>، در دربار به اجرا درآمد و انتشار یافت. بائیف، که فرزند نامشروع لازار دو بائیف<ref>Lazare de Baïf</ref> انسان‌گرا و دیپلمات بود، از لطف دربار برخوردار شد و از شارل نهم و هانری سوم مقرّری دریافت می‌کرد. اثرش به نام ''آثار منظوم''<ref>''Oevres en rime''</ref> آشنایی عمیقش را با یونانی، لاتینی، لاتینی جدید، و الگوهای ایتالیایی نشان می‌دهد. از ترجمه‌های منظومش ''خواجه''<ref>Eunuchus</ref> و ''آنتیگونه''<ref>Antigone</ref>، به‌ترتیب از تِرِنس<ref>Terence</ref> و سوفوکلس<ref>Sophocles</ref> است. بائیف شاعری جامع‌الاطراف، نوآور، و آزمایش‌گر بود. از نوآوری‌هایش در وزن، اشعار پانزده هجایی اوست که در دفتر ''شعر بائیف''<ref>Vers Baïfin</ref> منتشر شده است. نظریات وی در ''استعدادهای شعر فرانسه در وزن کمّی''<ref>''Etrènes de Poézie Fransoézeen Vers Mézurés''</ref> (۱۵۷۴م) و ''ترانه‌های کوتاه موزون''<ref>''Chansonnettes Mesurées''</ref> (۱۵۸۶م) آشکار می‌شود. اصیل‌ترین اثرش نیز ''پانتومیم‌ها، درس‌ها و مثل‌ها''<ref>''Mimes, Enseignements et Proverbes''</ref> (۱۵۷۶م) محسوب می‌شود.