طعم‌دهنده‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها

به دلیل گران بودن و عدم دسترسی به عصاره‌های طعم‌دهنده‌ی طبیعی، اکثر طعم‌دهنده‌ها شبه‌طبیعی هستند؛ یعنی ساختار شیمیایی آنها مانند طعم‌دهنده‌های طبیعی است اما به جای این که از  خود ماده‌ی اولیه به دست آمده باشند به طریق دیگری به وجود آمده‌اند. بیش‌ترین طعم‌دهنده‌ای که توسط صنایع شیرینی‌پزی و تولید [[بیسکویت]] مورد استفاده قرار می‌گیرد [[وانیل]] است که به صورت عصاره<ref>Essential oil</ref> یا محلول شیمیایی به کار می‌رود. [[کاکایو|کاکائو]] و [[شکلات]] هم به عنوان طعم‌دهنده مصرف می‌شوند، اما آنها متفاوت از سایر طعم‌دهنده‌ها هستند. چرا که در ارزش غذایی و رنگ محصول نهایی تاثیر زیادی دارند. بیش‌تر طعم‌دهنده‌های افزودنی، ادویه‌ها و چاشنی‌ها، اسانس‌ها و روغن‌ها و مواد شیمیایی هستند. ببش‌ترین ادویه‌هایی که مورد استفاده قرار می‌گیرند شامل [[دارچین]]، [[زنجبیل]]، [[میخک]] و گل جوز می‌باشند و باقی مثل [[بادیان]] گاه به کار می‌روند و یا مثل [[زعفران]] صرفا در برخی محصولات خاص استفاده می‌شوند. برخی طعم‌دهنده‌ها به صورت اسانس (عصاره) یا روغن موجودند: بادام، نعناع، پرتقال، لیموترش و لیموشیرین. تقریبا تمامی طعم‌دهنده‌های طبیعی به صورت مصنوعی هم تولید می‌شوند که ترکیبات آنها مشابه نوع طبیعی است. جز این برخی طعم‌دهنده‌ها هم با فعل و انفعالات (ترکیب و تجزیه‌های) پیچیده‌ی شیمیایی با همان ترکیبات شیمیایی موجود در طعم‌دهنده‌های طبیعی ساخته می‌شوند؛ اگرچه جز برخی ویژگی‌های ظاهریِ مشابه (طعم و بو) هیچ اثری از طعم‌دهنده‌های طبیعی (به‌ویژه خواص و ارزش غذایی) ندارند.