ناصریان: تفاوت میان نسخه‌ها

ناصریان (Nazarenes)<br/> [[File:39020700.jpg|thumb|تابلوي حضرت مريم و اليصابات، اثر فردريک اوربک]]

(یا: نازاریان) گروهی از نقاشان آلمانی و اتریشی که در اوایل قرن ۱۹ بیشتر در رم فعالیت داشتند و با هدف احیای هنر دینی، به الگو‌هایی از قرون وسطا<ref>medieval </ref> و دورۀ رنسانس<ref>Renaissance </ref> رو آوردند. گروه در ۱۸۰۹ در وین<ref>Vienna </ref> تشکیل شد و چندی بعد سفارش‌های بزرگی، به‌ویژه دیوارنگاره<ref>fresco </ref>، از رم گرفت. نام گروهْ حاصلِ شیوۀ زندگی و جامۀ رهبانی اعضای آن بود. ناصریان در بسیاری از جنبه‌ها، ظهور احیاگران هنر پیشارافائلی<ref>Pre-Raphaelite Brotherhood </ref> را در انگلیس بشارت می‌دادند. واکِنرودر<ref>Wackenroder </ref> و شلگل<ref>Schlegel </ref>، نویسندگان شیفتۀ هنر قرون وسطا، با آثار خویش موجب تقویت جنبشی شدند که اُوِربِک<ref>Overbeck </ref> از اهالی لوبک<ref>Lübeck </ref> آغاز کرد؛ او با نقاشان جوان دیگری در ۱۸۱۰، نوعی کارگاه رهبانی در دیر متروک سان ایزیدورو<ref>San Isidoro </ref> در رم برپا کرد. اعضای گروه در ۱۸۲۸ عبارت بودند از پفور<ref>Pforr </ref> از فرانکفورت، فوگل<ref>Vogel </ref> از زوریخ، کورنلیوس<ref>Cornelius </ref> از دوسلدورف<ref>Düsseldorf </ref>، شادو<ref>Schadow </ref> و فایت<ref>Veit </ref> از برلین، اشنور فون کارولسفلت<ref>Schnorr von Carolsfeld </ref> از لایپزیگ<ref>Leipzig </ref>، و فوریش<ref>Führich </ref> و اشتاینله<ref>Steinle </ref> از وین. گوته<ref>Goethe </ref> و دیگران، هنر ایشان را با طنز، «دینی ـ میهنی<ref>Religious-Patriotic </ref>»، «هنری ـ کاتولیکی<ref>Catholic </ref>»، «رمانتیک» و «پیشا رافائلی» خواندند؛ هیچ یک از این توصیف‌ها به‌دور از واقعیت نبودند. احیای نقاشی دیواری از اهداف آنان بود، و اجرای دیوارنگاره‌های کاخ بارتولدی<ref>Bartholdi Palace</ref> (اکنون در برلین) را توسط کورنلیوس، اوربک، فایت، و شادو در پی داشت. سبک کار آنان را روی‌هم‌رفته می‌توان خشک و بی‌رمق توصیف کرد.