لامارتین، آلفونس ماری لوئی دو: تفاوت میان نسخه‌ها

لامارتین، آلفونس ماری لوئی دو (۱۷۹۰ـ۱۸۶۹)(Lamartine, Alphonse Marie Louis de)<br/> [[File:37028900.jpg|thumb|لامارتين، آلفونس ماري لوئي دو]]

</ref> (۱۸۲۰)، ''تأملات تازه''<ref>''Nouvelles méditations/New Meditations''  

</ref> (۱۸۲۳)، ''هماهنگی‌های شاعرانه و مذهبی''<ref>''Harmonies poétiques et religieuses/Poetical and Religious Harmonies''</ref> (۱۸۳۰)، و ''تاریخ ژیروندیان''<ref>''Histoire des Girondins/History of the Girondins'' </ref> (۱۸۴۷) که به انگیزۀ انقلاب ۱۸۴۸ کمک کرد. نخستین کسی بود که تمایلاتی فردی در شعر خود داشت و پیوندی بی‌واسطه با مخاطبانش ایجاد کرد. خطیبی معروف بود و در ۱۸۳۳ به مجلس نمایندگان راه یافت و در مقام نماینده چندین سال خدمت کرد. از رهبران انقلاب و در حکومت موقت (۱۸۴۸) وزیر امور خارجه بود. در انتخابات ریاست‌جمهوری از لوئی ناپلئون<ref>Louis-Napoleon </ref> (ناپلئون سوم) شکست خورد. لامارتین در ماکون<ref>Mâcon </ref> به‌دنیا آمد و بنابه سنت خانوادگی به مقام افسری گارد سلطنتی لوئی هجدهم رسید (۱۸۱۴). پس از آن وابستۀ سفارت فرانسه در ناپل شد و در زمان تفوق بوربون‌ها<ref>Bourbons</ref> به منصب‌های سیاسی مهمی رسید. هنگامی‌که در ایتالیا بود ''تأملات تازۀ شاعرانه''، ''مرگ سقراط''<ref>''La Mort de Socrate'' </ref> (۱۸۲۴)، ''آخرین نغمۀ سفر زیارتی چایلد هارولد''<ref>''Le Dernier Chant du Pélerinage de Childe-Harold'' </ref> (۱۸۲۵)، و ''هماهنگی‌های شاعرانه و مذهبی'' را نوشت. برنامۀ سفری طولانی به شرق سبب نوشتن کتاب منثور ''سفر به شرق''<ref>''Voyage en Orient/Recollections of a Pilgrimage to the Holy Land'' </ref> (۱۸۳۵) شد. کتاب ''ژوسلن''<ref>''Jocelyn'' </ref>، داستان کشیشی روستایی، در ۱۸۳۶ منتشر شد؛ ''سقوط یک فرشته''<ref>''La Chute d’un ange/The Fall of an Angel'' </ref> در ۱۸۳۸ و ''حاصل اندیشه‌های شاعرانه''<ref>''Recueillements poétiques''</ref> در ۱۸۳۹ به‌چاپ رسید؛ اما در همین دوره بیشتر در مقام خطیب مشهور بود نه شاعر. لامارتین نمایندۀ ماکون بود (۱۸۳۷ـ۱۸۴۸) و در انقلاب ۱۸۴۸ او را «مرد فرانسه» و مدافع پرچم ''سه رنگ''<ref>''tricolore'' </ref> علیه ''سرخ‌ها''<ref>''rouges'' </ref> می‌دانستند. تمایلش به میانه‌روی در حکومت موقت به کاهش محبوبیتش انجامید و در نامزدی برای ریاست‌جمهوری رأی بسیار کمی به دست آورد؛ از آن پس برای همیشه فعالیت‌های سیاسی را کنار گذاشت. لامارتین در بازنشستگی رمان‌هایی نوشت که عبارت‌اند از ''رافائل''<ref>''Raphaël'' </ref> (۱۸۴۹)، ''سنگ‌تراش سن پوان''<ref>''Le Tailleur de pierres de Saint-Point/The Stonecutter of Saint-Point'' </ref> (۱۸۵۱)، و ''گرازیلا''<ref>''Graziella'' </ref> (۱۸۵۲)، و آثار زندگی‌نامه‌ای ''بیان رازها''<ref>''Confidences'' </ref> (۱۸۴۹) و ''بیان رازهای جدید''<ref>''Nouvelles Confidences'' </ref> (۱۸۵۱). در دورۀ امپراتوری به فقری عظیم دچار شد و برای امرار معاش آثاری نازل همچون کتاب ''درس‌های خانوادگی ادبیات''<ref>''Cours familier de littérature'' </ref> (۱۸۵۶ـ۱۸۶۹‌) و مجموعۀ اشعار''الهام‌ها''<ref>''Les Visions''</ref> (۱۸۵۴) را منتشر کرد. با آن‌ که در ۱۸۶۸ حکومت مستمری خوبی برای او درنظر گرفت، اما محرومیت‌هایش او را از پا انداخت و نتوانست چندان که باید از آن بهره ببرد.