طلایی، داریوش: تفاوت میان نسخه‌ها

<p>ردیف‌دان، تک‌نواز تار و سه‌تار، و موسیقی‌شناس ایرانی. نواختن تار را در [[هنرستان موسیقی ملی]] نزد [[ظریف، هوشنگ (تهران ۱۳۱۷ش )|هوشنگ ظریف]] و [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر شهنازی]] فراگرفت و در ۱۳۵۴ به دریافت دانشنامۀ لیسانس از [[دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران|دانشکدۀ هنرهای زیبا، دانشگاه تهران]]، نایل آمد. هم‌زمان در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی از تجربیات [[برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)|نورعلی برومند]]، [[فروتن، یوسف (تهران ۱۲۷۷ـ ۱۳۵۵ش)|یوسف فروتن]]، [[هرمزی، سعید (تهران ۱۲۷۶ـ همان جا ۱۳۵۵ش)|سعید هرمزی]]، [[دوامی، عبدالله (تفرش ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۵۹ش)|عبدالله دوامی]] و ... نیز بهره‌مند شد. در ۱۳۵۴ در آزمون باربد در رشته‌های نوازندگی تار و سه‌تار، مقام نخست را به خود اختصاص داد و از ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۸ استادِ دانشکدۀ هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، بود. از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۷ نیز در برنامه‌های جشن هنر شیراز، حضوری فعال داشت. طلایی پس از انقلاب راهی [[فرانسه]] شد و در ۱۳۶۲ موفق به دریافت دانشنامۀ فوق‌لیسانس در رشته آموزش موسیقی از دانشگاه پاریس شد. در این دوران ضمن اجرای کنسرت‌های متعدد و ضبط کاست، به ضبط ردیف موسیقی ایرانی همت گماشت که در فرانسه انتشار یافت. ۱۰ سال نیز در مرکز پژوهش موسیقی شرقی، در [[دانشگاه سوربون|دانشگاه سوربن]]، تدریس می‌کرد. او در ۱۳۷۰ در مقام استاد مدعو در بخش موسیقی دانشگاه واشینگتن به تدریس پرداخت و از ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۱ در دانشگاه تهران تدریس کرد. از آثار اوست: آلبوم‌های ''چهارگاه''، ''سایه‌روشن''، ''تک‌نوازی سه‌تار''، ''شب وصل''، ''دود عود''، ''ساز و آواز''، و کتاب‌های ''نگرشی نو به تئوری موسیقی ایرانی''، کتاب و نوار ''ردیف [[میرزا عبدالله]]''؛'' نت‌نویسی آموزشی و تحلیلی''، اجرا با [[سه تار|سه‌تار]]، همچنین مقاله‌هایی به فارسی و انگلیسی در ''ایران‌نامه'' و ''دانشنامه موسیقی گارلند''.</p>