پارتیک، خط

پارْتیک، خطّ

(یا: خط پهلوی اشکانی) خط رایج در دوران اشکانیان. در حدود قرن اول میلادی به موازات خطوط یونانی و آرامی رواج یافت و تا اوایل دورۀ ساسانی هم رواج داشت؛ از آن جمله در کتیبه‌های شاپور ساسانی اول (۲۴۱ـ۲۷۲م) در کعبۀ زَردُشت، در نَقشِ رُستَم، و نیز در نَقشِ رَجَب به‌کار رفته است. ریشۀ خط پارتی از خط آرامی پیوسته است که از راست به چپ نوشته می‌شد و ۲۲ حرف داشت و نظام آن الفبایی بود که سه مصوت اصلی داشت. گونۀ پیوستۀ خط آرامی از قرن ۳پ‌م در بابل رایج بود. در عهد اشکانیان تا پیش از ۵۱م از خط یونانی استفاده می‌شد؛ برای مثال، اُستراخون‌های شهر پارتی نیسا به خطوط یونانی و آرامی‌اند. از ۵۱م به‌تدریج خط پارتی روی سکه‌ها رواج یافت. از نظر روستوزوف از ۸۸م خط پارتی رسمی شد.