پارسونز، ویلیام (۱۸۰۰ـ۱۸۶۷)
پارْسونْز، ویلیام (۱۸۰۰ـ۱۸۶۷)(Parsons, William)
اخترشناس، فن‌شناس، و سیاستمدار ایرلندی. بزرگ‌ترین تلسکوپ زمان خود را ساخت. او پانزده سحابی مارپیچی[۱] را یافت، سحابی خرچنگ[۲] را نام‌گذاری کرد، و جزو نخستین کسانی بود که از ماه عکس برداشتند. در یورک[۳] زاده شد و در ترینیتی کالج[۴]، دوبلین[۵] و آکسفورد درس خواند. پسر ارشد مالکی صاحب‌نام بود و در‌حالی‌که هنوز دانشجوی دورۀ لیسانس بود به عضویت پارلمان درآمد. او نمایندگی دربار در کُنت‌نشین را بر‌عهده گرفت و سیزده سال در این مقام باقی ماند. در ۱۸۳۱، کُنتِ دوم کُنت‌نشین آفلی[۶] شد و در ۱۸۴۱، بعد از مرگ پدرش، به مجلس اعیان راه یافت. در جریان قحطی سیب‌زمینی ۱۸۴۶ و پس از آن، برای بهبود شرایط زندگی زارعان اجاره‌کار خود تلاش‌هایی به عمل آورد. پارسونز با انگیزۀ ساخت تلسکوپی بزرگ و قدرتمند، ریخته‌گری و پرداخت آینه را آموخت. آزمایش‌های او از ۱۸۲۶ آغاز شد و چهارده سال بعد توانست آینه‌ای یکپارچه، به قطر ۹۲ سانتی‌متر، بسازد. در ۱۸۴۲، قرصی ۸,۱متری معروف به لویاتانِ پارسونزتاون[۷] را ریخته‌گری کرد که تقریباً چهار تُن وزن داشت و به تلسکوپی با فاصلۀ کانونی ۱۶.۲ متر الحاق شد. این کار روی‌هم‌رفته سه سال طول کشید. این تلسکوپ در جایگاه خانوادگی بیرکاستل[۸] در پارسونزتاون[۹] ایرلند نصب شد و از ۱۸۴۵ تا ۱۸۷۸، بیشتر برای رصدکردن سحابی‌ها[۱۰] و خوشه‌های ستاره‌ای[۱۱] مورد استفاده قرار گرفت. همچنین، پارسونز برای استقرار استوایی (معدل‌النهاری) رصدخانۀ بزرگ نوعی راه‌اندازِ کوکی ابداع کرد. لارنس پارسونز[۱۲]، پسر ارشد او و اِرل چهارم راس[۱۳] نیز اخترشناس بود و پس از مرگ پدر از این تلسکوپ استفاده می‌کرد. پسر دیگر او، چارلز پارسونز[۱۴]، توربین بخار را اختراع کرد.