پارک ملی بمو
پارک ملّی بَمو
واقع در منطقۀ کوه بمو با قله‌ای به ارتفاع ۲,۷۰۰ متر در شمال شیراز. ۱۰۰هزار هکتار مساحت داشت و در ۱۳۴۱ش منطقۀ ممنوعه اعلام شد. با گسترش شهر و افزایش جمعیت از مساحت آن کاسته شد و در ۱۳۴۶ش و هنگام تبدیل به منطقۀ حفاظت‌شده، مساحت آن ۵۰هزار هکتار بود. در ۱۳۴۸ و هنگام تبدیل به پارک ملی ۴۸هزار هکتار مساحت داشت. امروز ۴۰هزار هکتار مساحت دارد و شامل سه رشتۀ موازی از شرق به غرب است. پارک ملی بمو اقلیم مدیترانه‌ای گرم و خشک با باران سالانه ۴۰۰ میلی‌متر دارد. ۳۰۰گونه گیاهی در آن شناسایی شده است. که ازجمله آن‌ها گل‌های اشک یا لالۀ واژگون، گلسنگ‌های صخره چسب زرد، پامچال و هنگام بهار، شقایق‌های معروف شیراز است. در گذشته دارای درختان کیکُم، بَنِه، بادام کوهی، زالزالک و ارزن بود. امروز پوشش گیاهی آن بوته‌زار و انواع گون و درمنه است. چشمه‌های فراوان در آن جاری است و پستاندارانی چون آهو، قوچ، نر، پاژن، پلنگ، گربۀ وحشی، کفتار، روباه و گرگ در آن زندگی می‌کنند. انواع پرندگان ازجمله عقاب طلایی، کرکس، وال، کوکر سفید، بالابالان مهاجر و کبک نیز در آن یافت می‌شوند.