پنابسکات
پِنابْسْکات (Penobscot)
از اقوام سرخ‌پوست امریکا. امروزه در حفاظت‌گاهی نزدیک اولدتاون[۱]، در ایالت مِین[۲]، زندگی می‌کنند و از ۱۶۶۹ در همین محل اقامت داشته‌اند. آن‌ها از متحدان قوم پساماکوئادی[۳]اند و شمارشان به ۱,۸۰۰ نفر (۱۹۹۰) می‌رسد. زبانشان نیز به گروه زبان‌های آلگونکوئین[۴] تعلق دارد. پنابسکات‌ها در اصل در دو سوی خلیج پنابسکات[۵] و در کرانه‌های حوضۀ رود پنابسکات[۶] می‌زیستند و معاش خود را از طریق شکار، صید ماهی و گردآوری خوراک تأمین می‌کردند. در تابستان در اردوگاه‌های بزرگ و روستاها به‌سر می‌بردند و در زمستان به گروه‌های کوچک شکارچی تقسیم می‌شدند. رؤسای قبیله اختیارات چندان زیادی نداشتند و عمدتاً رهبران تشریفاتی و نمایندگان قبیله در مذاکره با خارجی‌ها بودند. بخش بزرگی از فرهنگ سنتی پنابسکات‌ها از بین رفته است، اگرچه عده‌ای هنوز به زبان پنابسکات سخن می‌گویند و بخش مهمی از فولکلور[۷] آن‌ها نیز برجای مانده است. پنابسکات‌ها نخستین‌بار در اوایل قرن ۱۶ به اروپاییان برخوردند و پس از ۱۶۸۸ که یک هیئت تبلیغ مذهبی فرانسوی در میانشان مستقر شد، به مسیحیت گرویدند. آن‌ها از اعضای کنفدراسیون اَبناکی[۸] بودند، که برای مقابله با آیروکویی[۹]ها پدید آمده بود. پنابسکات‌ها در جنگ استعماری با جانبداری از فرانسویان برضد بریتانیایی‌ها متحد شدند، زیرا بریتانیایی‌ها بابت هر پوستِ سر کنده‌شدۀ افراد قوم پنابسکات جایزه می‌دادند. در ۱۷۴۹ با بریتانیایی‌ها پیمانی امضا کردند و در خلال انقلاب امریکا به‌نفع آنان جنگیدند. این قوم، برخلاف سایر اعضای کنفدراسیون ابناکی، پس از جنگ به کانادا مهاجرت نکردند و در سرزمین قدیمی خود باقی ماندند. آنان نظام سیاسی خود را حفظ کرده‌اند، که از دو گروه تشکیل شده است و هر دو‌سال یک‌بار ادارۀ امور اجتماع را به نوبت برعهده می‌گیرند. بخشی که قدرت را در دست دارد، نماینده‌ای بدون حق رأی به مجلس قانون‌گذاری ایالتی مِین می‌فرستد. در ۱۹۷۵ پنابسکات‌ها حکومت امریکا را به اتهام سلب مالکیت غیرقانونیِ ۴میلیون هکتار زمین تحت تعقیب قرار داد و در ۱۹۷۸ از طریق مذاکره با دولت در این زمینه به سازش رسیدند.