پوآنتیلیسم (موسیقی)
پوآنتیلیسم (موسیقی) pointillism
در موسیقی، شکلی از سلسله‌سازی دهۀ 1950 که در آن ملودی و هارمونی جای خود را به ترکیب‌های پیچیده‌ای از آواهای تک‌افتاده می‌دادند. پوآنتیلیسم توسط آنتون وبرن ترویج شد و اولیویه مِسیان، پیر بولِز، لوییجی نونو، کارلهاینتس اشتوکهاوزِن، و ایگور استراوینسکی آن را پذیرفتند. در آن زمان موسیقی یانیس زِناکیس و جان کیج نیز، هرچند تمام و کمال سلسله‌ای نبود، بافتی پوآنتیلیستی داشت.