پوزیتیویسم منطقی
پوزیتیویسم منطقی (logical positivism)
(یا: اثبات‌گرایی منطقی) آموزه‌ای مبتنی‌بر این عقیده که یگانه گزاره‌های معنی‌دار[۱]، گزاره‌هایی است که بتوان صحّتشان را به نحوی تجربی به اثبات رساند. بنابراین، مابعدالطبیعه (متافیزیک) و دین و زیبا‌شناسی بی‌معنی است. اما صّحت خود این آموزه را نیز نمی‌توان به‌نحوی تجربی اثبات کرد و، درنتیجه، این آموزه ابطال‌کنندۀ خود[۲] است. اثبات‌گرایی منطقی مشخصّۀ «حلقۀ وین[۳]» در دو دهۀ ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بود و از گوتلوپ فرگه[۴]، برتراند راسل[۵]، و لودویگ ویتگنشتاین[۶] تأثیر پذیرفت. اثبات‌گرایان منطقی در تلاش برای حل تناقض درونی این نظریه همت گماشته‌اند. نیز ← پوزیتیویسم