پومپیوس استرابو، گنایوس (ح ۱۳۰ـ۸۷پ م)
پومْپیوس اِسترابو، گِنایوس (ح ۱۳۰ـ۸۷پ‌م)(Pompeius Strabo, Gnaeus)
سردار رومی و پدر پومپیوس کبیر[۱]. در جنگ داخلی (۹۱ـ۸۷پ‌م) بین روم و متحدان ایتالیایی‌اش فرمانده موفق شمال بود. در ۸۹پ‌م کنسول[۲] شد و قانونی تصویب کرد که شهروندی رومی را به جوامع لاتینی شمال رود پو[۳] و حقوق لاتینی را به جوامع غیرلاتینی تسرّی می‌بخشید. پومپیوس استرابو به تعدادی از سواره‌نظامان اسپانیاییِ خود شهروندی رومی داد. او در جنگ داخلی بین ماریوس[۴] و سولا[۵] بی‌طرف ماند و تا زمان مرگ استقلال خود را حفظ کرد. پومپیوس استرابو در تاریخ روم فرد مهمی است، زیرا پایگاه قدرتی، به‌ویژه در پیکنوم[۶]، پدید آورد که به پسرش کمک کرد بدون طی‌کردنِ مراحل رایجِ ترقی به یکباره حیات سیاسی خود را از رأس آغاز کند.