پیراهن مراد
پیراهنِ مُراد
پیراهنی که زنان به یافتنِ مرادِ خود در روز بیست‌وهفتم ماه رمضان می‌دوختند و بر تن می‌کردند. رسم بود که پولِ پارچۀ آن از راه گدایی به‌دست آید. دخترانِ بخت‌بسته خود باید به گدایی می‌رفتند و پس از به‌دست آوردن پول لازم، پارچه‌ای بابِ میل خود می‌خریدند. زنانی که دست به‌کار دوختن پیراهن مراد بودند، روز بیست‌وهفتم در مسجدی گرد می‌آمدند. اعتقاد بر آن بود که مراد، آن‌گاه حاصل می‌شود که کوکِ آخرِ آن تا پیش از اذانِ مغرب زده شود. جز پیراهن مراد، کیسۀ مراد و چادر نماز و چارقدِ مراد نیز دوخته می‌شد. خواندنِ دو رکعت نماز حاجت نیز در پایان کار ضروری بود.