پیشوند
پیشوند
در اصطلاح دستور زبان، تکواژی که پیش از کلمه‌ای بیاید و شکل دستوری و معنایی آن را تغییر دهد. پیشوندها دو گونه‌اند: ۱. اشتقاقی، که با کلمۀ همراه خود، کلمه‌ای مشتق می‌سازد و معنای آن را تغییر می‌دهد، مثل «ب » در «بخرد» و «باز» در «بازگشت» ۲. تصریفی، که تغییری در شکل دستوری می‌دهد، مثل «می» در «می‌گوید». عمده‌ترین پیشوندها عبارت‌اند از با، باز، بر، بی، فرا، فرو، نَـ ، نا، وا، ور، هم.