چارلز اول
چارْلْزِ اوّل (۱۶۰۰ـ۱۶۴۹)(Charles I)
پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند از ۱۶۲۵ و فرزند جیمز اول، پادشاه انگلستان (جیمز ششم اسکاتلند[۱]). در ۱۶۲۸ منشور حقوق[۲] را پذیرفت، اما پس از مدتی پارلمان بریتانیا را منحل کرد و از ۱۶۲۹ تا ۱۶۴۰، مشهور به دوران خودکامگی یازدهساله[۳]، بدون پارلمان بر کشور حکومت کرد. مشاورانش، استرافورد و لاد، به اذیتوآزار پیوریتنها[۴] پرداختند و همین امر به شورش اسکاتلندیها انجامید. پارلمان کوتاه[۵] (۱۶۴۰) از تصویب اعطای بودجه به پادشاه خودداری کرد و سپس در اواخر همان سال پارلمان طویل[۶] در مقابل شاه به مخالفت برخاست. چارلز در ۱۶۴۲ علیه پارلمان اعلان جنگ داد، اما در ۱۶۴۶ تسلیم و در ۱۶۴۹ گردن زده شد؛ پدر چارلز دوم بود.