چامورو بارگاس، امیلیانو (۱۸۷۱ـ۱۹۶۶)
چامورو بارْگاس، اِمیلیانو (۱۸۷۱ـ۱۹۶۶)(Chamorro Vargas, Emiliano)
نظامی، دولتمرد راست‌گرا، و رئیس‌جمهور نیکاراگوا (۱۹۱۷ـ۱۹۲۱؛ ۱۹۲۶). درپی خروج سربازان امریکایی از نیکاراگوا در ۱۹۲۵، چامورو با کودتا، قدرت را به‌دست گرفت. اما، خودداری امریکا از به‌رسمیت‌شناختن دیپلماتیک و تهدید به اعزام قایق‌های توپ‌دار، او را مجبور به کناره‌گیری کرد. در ۱۹۵۰، چامورو که در تلاش برای دستیابی به قدرت سیاسی برای محافظه‌کاران ناکام مانده بود، پیمانِ ژنرال‌ها[۱] را با رقیب حزب لیبرال خود، رئیس‌جمهور آناستاسیو سوموزا گارسیا[۲]، امضا کرد که به‌موجب آن محافظه‌کاران در قدرت سهیم می‌شدند. چامورو، رهبر نظامی محافظه‌کار، به شورش موفق ۱۹۰۹ برضد خوزه سانتوس سِلایا[۳]، دیکتاتور لیبرال، پیوست. او اشغال کشورش را به دست تفنگداران امریکایی با اکراه پذیرفت و، در مقام سفیر در واشینگتن (۱۹۱۳ـ۱۹۱۶)، پیمان برایان ـ چامورو[۴] را در اوت ۱۹۱۴ امضا کرد که در ازای ۳میلیون دلار، به امریکا اجازۀ ساخت آبراه بین دو اقیانوس آرام و اطلس را از طریق نیکاراگوا می‌داد.