چتر نجات
چتر نجات (parachute)
وسیله‌ای پارچه‌ای شبیه چتر، برای اتصال به انسان یا بسته، به‌منظور فرود آرام از ارتفاع، کاهش سرعت بازگشت موشک، یا کمک به ترمزگیری هواپیما یا موشک هنگام نشستن. چتربازها با چترهای جدید مسیر فرود خود را به‌خوبی کنترل می‌کنند. در سقوط آزاد نیز از همین نوع چتر استفاده می‌شود. لئوناردو داوینچی[۱] طرح نوعی چتر نجات را عرضه کرد، اما برای نخستین‌بار در ۱۷۹۷، آندره ـ ژاک گارنرن[۲] (۱۷۶۹ـ۱۸۲۳)، از بالونی در ارتفاع ۶۷۰ متری بر فراز شهر پاریس با چتر پرید. نخستین پرش از هواپیما را کاپیتان آلبرت بری[۳] از ارتفاع ۴۵۷ متری، و بر فراز میسوری صورت داد (۱۹۱۲). چتر نجات معمولاً به‌صورت بسته تا می‌شود و با طناب یا وسیله‌ای مشابه باز می‌شود. چتر نجات در ابتدا از ابریشم ساخته می‌شد. چتر گارنرن از جنس کرباس بود. بعدها چتر نجات را از نایلن ساختند و طاقه‌ای گرد داشت که با بند به مجموعه‌ای از یراق‌ها متصل می‌شد. چترهای جدید شکل‌های متفاوتی دارند و اغلب کوچک‌تر و مستطیل‌شکل‌اند. هنگام صعود با چتر[۴]، روش کار معکوس است و طاقۀ چتر، که به چترباز متصل است، پشت خودرویی کشیده می‌شود تا اوج بگیرد و چترباز را از زمین بلند کند. در ۱۹۹۷، ارتش بریتانیا نوع جدیدی از چتر را برای پرش از ارتفاع کم آزمایش کرد. این چتر مثل بقیۀ چترها از نایلن بسیار مقاوم ساخته می‌شود، اما بیشتر از چترهای معمولی، تخت است و دوره‌ای به شکل دونات دارد که به آن امکان می‌دهد طی چهار ثانیه کاملاً باز شود. این چتر برای پرش از ارتفاع ۲۵۰ متر مناسب است و برای عمل آن در ارتفاعات کمتر نیز آزمایش‌هایی در حال اجراست.