چروکی
چِروکی (Cherokee)
بزرگ‌ترین قبیلۀ سرخ‌پوستان امریکا[۱]یی با ۳۰۸هزار نفر جمعیت (۱۹۹۰) که اعضای آن در گذشته در جنوب کوه‌های آپالاش[۲]، واقع در امریکای شمالی، یعنی آلاباما[۳]، کارولیناها[۴]، جورجیا[۵] و تنسیِ[۶] کنونی زندگی می‌کردند. یکی از پنج قبیلۀ متمدن که شیوه‌های کشاورزی سفیدپوستان را درپیش گرفت، دارای قانون اساسی نوشته شده بود که از قانون اساسی امریکا گرته‌برداری شده بود، و خط هجانگاری آن شامل ۸۵ حرف بود که در ۱۸۲۱ سیکوئویا[۷]، رهبر دانشمند چروکی (ح ۱۷۷۰ـ۱۸۴۳) آن را ابداع کرد. تقریباً همۀ افراد قبیله باسواد بودند. آنان اکنون در کارولینای شمالی و اوکلاهما[۸] در قرارگاه‌هایی زندگی می‌کنند. چروکی‌ها از قدیم کشاورزانی بودند که به کاشت ذرت، لوبیا، و کدو می‌پرداختند و در کلبه‌های چوبی بی‌پنجره زندگی می‌کردند. دهکده‌ها حدوداً از ۳۰ تا ۶۰ کلبه و یک ساختمان اجتماعات بزرگ تشکیل می‌شد که آتش مقدس در آن می‌سوخت و نشست‌های شورا در آن‌جا تشکیل می‌شد. بیشتر چروکی‌ها، به‌ویژه دستۀ شرقی آن اکنون مسیحی شده‌اند. نیمی از جمعیت نیز هنوز به زبان چروکی تکلم می‌کنند. چروکی‌ها، که به زبان آیروکویی سخن می‌گویند، در ابتدا در اطراف دریاچه‌های بزرگ زندگی می‌کردند، اما قبایل دلاوِر[۹] و آیروکویی[۱۰] آنان را به سمت جنوب، کارولینای جنوبی، جورجیا، و تنسی راندند. دست‌اندازی‌های فزایندۀ مهاجران سفیدپوست به عقد چندین پیمان انجامید که طبق آن‌ها، سرخ‌پوستان زمین‌های وسیعی را واگذار کردند. در ۱۷۷۳ طبق پیمان اوگوستا[۱۱] بیش از ۲میلیون جریب زمین را در جورجیا ازدست دادند. دست‌اندازی‌های بعدی به طرفداری آنان از بریتانیا برضد مستعمره‌نشین‌های شورشی در جنگ استقلال امریکا[۱۲] منجر شد. چروکی‌ها چندین‌بار به امریکایی‌ها حمله کردند، اما شکست نیروهای بریتانیایی، طبق تعدادی از پیمان‌ها، به اقدامات تنبیهی امریکا و ازدست‌دادن اراضی بیشتر در کارولینا انجامید. پس از ۱۸۰۰، روابط با دولت امریکا صلح‌آمیز بود و چروکی‌ها شیوه‌های زندگی مهاجران سفیدپوست را درپیش گرفتند. با کشف طلا در سرزمین سرخ‌پوستان در جورجیا در اوایل دهۀ ۱۸۳۰، مهاجران خواهان اخراج آنان شدند. در ۱۸۳۵ اقلیتی از چروکی‌ها طبق پیمان نیو اِکوتا[۱۳] همۀ زمین‌های خود را در شرق میسی‌سیپی به دولت امریکا واگذار کردند، و گرچه اکثریت آن‌ها در فرجام‌خواهی از دیوان عالی امریکا[۱۴] پیروز شدند، اما رئیس‌جمهور اندرو جکسون[۱۵] این تصمیم را نادیده گرفت و طبق قانون جابه‌جایی سرخ‌پوستان[۱۶] در ۱۸۳۰، دستور اخراج آنان را صادر کرد. در زمستان ۱۸۳۸ـ ۱۸۳۹ بیش از ۱۵هزار چروکی مجبور شدند بیش از ۱۵۰۰ کیلومتر را تا سرزمین سرخ‌پوستان[۱۷] (اوکلاهما) پیاده بپیمایند که این راه‌پیمایی به مسیر اشک‌ها[۱۸] شهرت یافت بیش از ۴هزار سرخ‌پوست در این راه جان باختند. در سرزمین سرخ‌پوستان قطعه‌ای زمین به آنان داده شد که در آن تشکیلات قانونی خود را، شامل رئیس انتخابی سنا و مجلس نمایندگان، حفظ کردند. در ۱۹۰۶، همۀ حکومت‌های قبیله‌ای در سرزمین سرخ‌پوستان منحل شد، و چروکی‌ها به تابعیت امریکا درآمدند و زمین‌های آنان به افراد و کشاورزان اختصاص یافت. بیشتر آنان اکنون در کارولینای شمالی و اوکلاهما به‌سر می‌برند که مرکزشان در تالِکُو[۱۹] است. در ۱۹۸۴، دستۀ شرقی چروکی‌ها[۲۰] مجاز به برپایی مجدد یک مرکز قبیله‌ای در کارولینای شمالی شدند و بازماندگان چندصد چروکی از اخراج ۱۸۳۸ که جان سالم به‌در بردند، اکنون آن‌جا زندگی می‌کنند.
- ↑ American Indians
- ↑ Appalachian Mountains
- ↑ Alabama
- ↑ Carolinas
- ↑ Georgia
- ↑ Tennessee
- ↑ Sequoyah
- ↑ Oklahoma
- ↑ Delaware
- ↑ Iroquois
- ↑ Augusta
- ↑ American War of Independence
- ↑ Treaty of New Echota
- ↑ US Supreme Court
- ↑ Andrew Jackson
- ↑ Indian Removal Act
- ↑ Indian Territory
- ↑ Trail of Tears
- ↑ Tahlequah
- ↑ Eastern Band of Cherokees