چوپانی عشایری
چوپانی عشایری (nomadic pastoralism)
نوعی نظام کشاورزی که در آن، دام‌ها، شامل گاو، گوسفند، و شتر، را برای یافتن چراگاه‌های مناسب به نواحی متفاوت کوچ می‌دهند. این شیوه در کشورهای در حال توسعه رواج دارد. بنابه برآوردهای ۱۹۹۰، ۳۰میلیون تا ۴۰میلیون نفر به‌صورت ایلی یا عشیره‌ای در جهان زندگی می‌کنند که بیشتر آن‌ها در آسیای مرکزی و ناحیۀ ساحل[۱]، بخشی از افریقا واقع در جنوب صحرای کبیر افریقای غربی، متمرکز‌ند. افزایش تعداد دام‌ها ممکن است سبب چرای بیش از حد در مراتع و درنتیجه بیابان‌زایی[۲] شود. محصورسازی فزایندۀ زمین‌ها موجب محدودیت دسترسی دامپروران چادرنشین به چراگاه‌ها و به‌خطرافتادن این شیوۀ دامپروری شده است. جابه‌جایی دامپروران در این روش مغایر با دامپروری یکجانشینی[۳] است.