چپ نو
چپ نو (New Left)
اصطلاحی در گفتمان سیاسی که به جنبش‌های چپ افراطی دهۀ ۱۹۶۰ به بعد اطلاق می‌شود. آن‌ها با جنبش‌های چپ پیشین که بیشتر کارگری بودند، تفاوت داشتند و پیرو تعریف گسترده‌تری از فعالیت‌های سیاسی بودند که کوشندگی اجتماعی[۱] نام گرفت. چپ نو، جنبشی روشنفکری بود که قصد داشت اشتباهات چپ قدیم در دورۀ بعد از جنگ جهانی دوم را تصحیح کند. چپ نو در دهۀ ۱۹۷۰، روبه افول نهاد و اعضای آن یا جذب احزاب شدند، یا سازمان‌های خواهان برقراری عدالت اجتماعی پدید آوردند، و یا به‌کلی فعالیت را کنار گذاشتند.
ریشه‌ها. جنگ جهانی دوم تا حدود زیادی باعث توقف فعالیت احزاب کمونیست[۲] رسمی در امریکا و اروپای غربی شد. سرکوب سیاسی که به نام مبارزه با هراس سرخ[۳] صورت گرفت، در سال‌های پس از جنگ به‌ویژه در امریکا شکل‌گیری تشکل‌های کمونیستی و عضوگیری آن‌ها را به‌شدت محدود کرد. در اروپای غربی احزاب سوسیال دموکرات[۴] با ملی‌کردن مراقبت‌های بهداشتی و خدمات حمل‌ونقل، در اهداف برنامه‌ای احزاب کمونیستی پیش از جنگ سهیم شدند. واکنش مبهم احزاب کمونیست امریکا و انگلیس در برابر انقلاب ۱۹۵۶ مجارستان، اعتماد به رهبران این احزاب را با مشکل مواجه ساخت. روشنفکران مارکسیست[۵] مستقل رفته‌رفته رویکردی انفرادی‌تر به سیاست‌های چپ پیدا کردند و از پذیرش سیاست‌های ظاهراً بوروکراتیک[۶] و انعطاف‌ناپذیر احزاب چپگرای پیش از جنگ سر باز زدند. در اروپای غربی، این تحولات هم در درون و هم در بیرون احزاب سوسیال دموکرات و کمونیست رخ داد و در پیدایش یوروکمونیسم[۷] یا کمونیسم اروپایی مؤثر افتاد. در امریکا پایگاه اصلی چپ نو دانشگاه‌ها بودند. در انگلیس چپ نو ثمرۀ پیوند روشنفکران کمونیست ناراضی با گروه‌های دانشجویی بود.