چین، ارنست (۱۹۰۶ـ۱۹۷۹)
چِین، ارنست (۱۹۰۶ـ۱۹۷۹)(Chain, Ernst)
| ارنست چین Ernst Chain | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۰۶م |
| درگذشت | ۱۹۷۹م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | زیست شیمی دان |
| لقب | سر |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی (مشترکا با الگزاندر فلمینگ و هوارد فلوری- ۱۹۴۵) |
زیست‌شیمی‌دان انگلیسی، زادۀ آلمان. در ۱۹۴۵، جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی را مشترکاً با اَلگزاندر فلمینگ[۱] و هوارد فلوری[۲] دریافت کرد. فلمینگ برای کشف اثر باکتری‌کشی[۳] پنی‌سیلین، و چِین و فلوری برای جداسازی و آماده‌کردن آن به‌منزلۀ داروی پادزی به این جایزه دست یافتند. علاوه بر این، او کشف کرد که آنزیم پنی‌سیلیناز[۴]، پنی‌سیلین را تخریب می‌کند. در ۱۹۶۹، لقب سِر گرفت. در برلین زاده شد و در همان‌جا درس خواند. در ۱۹۳۳، از دست نازی‌ها به انگلستان گریخت. از ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵، در کیمبریج و پس از آن، با فلوری در آکسفورد کار می‌کرد. در ۱۹۴۹، به انستیتو عالی بهداشت[۵] در رم دعوت شد و تا ۱۹۶۱، استاد آن مرکز بود. بعد از آن، استاد زیست‌شیمی کالج سلطنتی[۶] لندن شد. در آکسفورد، مشاهدات فلمینگ در زمینۀ اشک، ترشحات بینی، و سفیدۀ تخم‌مرغ را بررسی کرد. در این مشاهدات، فلمینگ برای اولین‌بار دریافت که این مواد، باکتری‌ها را ازبین می‌برند (۱۹۲۴). چِین نشان داد که این مواد حاوی آنزیم لیزوزیم[۷]اند که دیوارۀ خارجی باکتری‌ها را تخریب می‌کند. در ۱۹۳۷، یکی دیگر از مشاهدات فلمینگ را بررسی کرد که در آن، کپک پنی‌سیلیوم نوتاتوم[۸] مانع رشد باکتری‌ها می‌شد. او با همکاری فلوری عامل ضدباکتری موجود در کپک را جداسازی و شناسایی کرد. سپس، به تعیین ساختمان شیمیایی پنی‌سیلین بلوری پرداخت و دریافت که چهار نوع متفاوت پنی‌سیلین وجود دارد که هرکدام از نظر نسبت اجزای تشکیل‌دهنده با بقیه متفاوت است. علاوه‌بر این، چین زهر مارها را بررسی کرد و نشان داد که سم باعث تخریب یکی از کوآنزیم[۹]های اصلی تنفسی درون‌سلولی[۱۰] می‌شود و همین امر آثار مسمومیت عصبی را پدید می‌آورد.