ژانه، پیر (۱۸۵۹ـ۱۹۴۷)
ژانه، پیِر (۱۸۵۹ـ۱۹۴۷)(Janet, Pierre)
روان‌پزشک فرانسوی. شهرت او به‌سبب آثار جامعش در زمینۀ روان‌رنجوری[۱] است. نخستین تحقیقات او بر روان‌سُستی (ضعف روانی)[۲] متمرکز بود و این اصطلاح را برای توصیف اضطراب، هراس[۳] و اختلالات وسواسی[۴] به‌‌کار برد. نظریۀ جامعی دربارۀ رشد تدوین کرد، مبنی بر این‌که رفتارهای نابهنجار و روان‌پریشی‌ها ناشی از شکست شخص در یکپارچه‌سازی کامل عملکردهای روان‌شناختی وابسته به یک مرحلۀ خاص از رشد است. ژانه زمانی‌که دانشجوی ژان مارتن شارکو[۵] بود به مطالعۀ روان‌نژندی و درمان آن با هیپنوتیسم[۶] علاقه‌مند شد. از ۱۸۹۵ مدیر مطالعات روان‌شناسی تجربی[۷] در سوربون[۸] بود و پس از آن استاد روان‌شناسی تطبیقی[۹] و تجربی در کولژ دو فرانس[۱۰] شد (۱۹۰۲ـ۱۹۳۶). از مهم‌ترین آثار اوست: روان‌رنجوری و عقاید ثابت[۱۱] (۱۸۹۸)؛ وسواس و ضعف روانی[۱۲] (۱۹۰۳)؛ روان‌رنجوری‌ها[۱۳] (۱۹۰۵).