ژان پیر اومون
| ژان-پیر اومون Jean-Pierre Aumont | |
|---|---|
| زادروز |
پاریس 5 ژانویه 1911م |
| درگذشت | گاسن 30 ژانویه 2001م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کنسرواتوار پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | مأموریت در بریتانی؛ آهنگ شهرزاد؛ مرد شادمانی؛ عاشق پوشالی؛ آخرین ملاقات؛ گنجشک‌های پاریس؛ اگر ورسای به من گفته بود؛ ناپلئون؛ جان پل جونز؛ پنج مایل به نیمه‌شب؛ برج و بارو؛ شب امریکایی |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | تینا اومون (دختر) |
| جوایز و افتخارات | نشان لژیون دونور |
ژان-پیر اومون (پاریس 5 ژانویه 1911- گاسن 30 ژانویه 2001م) (Jean-Pierre Aumont)
بازیگر فرانسوی تئاتر و سینما. با نام ژان پیر فیلیپ سالومون[۱] به دنیا آمد. پدرش مالک ثروتمند فروشگاه‌های زنجیره‌ای و پیش‌تر یک بازیگر بود. ژان-پیر در شانزده سالگی وارد کنسرواتوار پاریس[۲] شد. در سال ۱۹۳۰ برای نخستین بار روی صحنه رفت و در ۱۹۳۱ وارد سینما شد. با بازی در نمایش ماشین جهنمی ژان کوکتو خودش را به عنوان یکی از ستارگان تئاتر تثبیت کرد و پس از آن، پیشنهادهای زیادی برای بازی در نقش‌های جوان اول (هم در سینما و هم در تئاتر) دریافت کرد. در سال‌های ابتدایی جنگ جهانی دوم، کار هنری‌اش دچار وقفه شد و همراه نیروهای آزادیبخش فرانسه در تونس، ایتالیا و فرانسه جنگید و نشان لژیون دونور[۳] نیز دریافت کرد. در ۱۹۴۲ به آمریکا رفت و پس از بازی در تئاتری در سان فرانسیسکو، مقابل کاترین کورنل، قراردادی با مترو گلدوین ـ مایر امضا کرد تا در فیلمی دربارۀ جنبش مقاومت فرانسه، مأموریت در بریتانی[۴]، نقش اول را بازی کند. در چندین فیلم هالیوودی معمولی هم بازی کرد و بعد به فرانسه بازگشت. اما محبوبیتش را میان تماشاگران آمریکایی حفظ کرد و در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به‌طور متناوب، برای بازی در تئاتر، سینما و تلویزیون به امریکا سفر می‌کرد.
شهرت اومون میان منتقدان بیش‌تر به خاطر بازی‌اش در نقش «الکساندر» در شب امریکایی فرانسوا تروفو است. او با چندین فیلم کسالت‌آور فرانسوی و آمریکایی، برای خودش اعتباری کسب کرد. هرچند که بیش‌تر نقش‌هایش بسیار پایین‌تر از حد توانایی‌های او بودند، ولی با وجود این، جزو ستارگان محبوب سینماروهای آمریکایی شد، که از شخصیت سینمایی این اروپایی رمانتیک در نقش مقابل چند تن از ستارگان زن زیبای هالیوود، لذت می‌بردند. با بلانش مونتل[۵] (بازیگر فرانسوی) (1338 الی 1940)، ماریا مونتز[۶] (از ستارگان هالیوود) (1943 الی 1951) و ماریزا پاوان[۷] (بازیگر ایتالیایی) (1956 تا زمان مرگ اومون) زندگی کرد و مدتی هم نامزد هدی لامار[۸] (ستارۀ اتریشی- امریکایی) بود. بنابراین، در شب آمریکایی می‌توانست برای خلق آن شخصیت که نمونۀ بازیگر اروپایی سنتی نقش اول است، ولی در عين حال تفسیری چندبعدی از نیروهایی ارائه می‌دهد که این شخصیت را به سوی سرنوشتش سوق می‌دهند، به تجربه‌های دوران بازیگری خودش تکیه کند. دخترش (از ازدواجش با مونتز)، تینا اومون[۹]، نیز بازیگر سینما بود.
اومون براثر سکتۀ قلبی درگذشت. وی طی حدود 65 سال فعالیت هنری (از سال 1931 تا 1996) در بیش از 90 فیلم سینمایی بازی کرد.
برخی از آثار سینمایی
- ژان دو لا لون (ژان شو - 1931)
- دریاچۀ بانوان (مارک آلگره - 1934)
- روزهای زیبا (مارک آلگره - 1935)
- بیزاره، بیزاره (مارسل کارنه - 1937)
- هتل شمال (مارسل کارنه - 1938)
- ستارۀ زیبا (ژاک دو بارونسلی - 1938)
- مأموریت در بریتانی (جک کانوی - 1943)
- آهنگ شهرزاد (والتر رایش - 1947)
- مرد شادمانی (ژیل گرانژی - 1950)
- عاشق پوشالی (ژیل گرانژی - 1950)
- آخرین ملاقات (جیانی فرانچولینی - 1952)
- گنجشک‌های پاریس (موریس کلوش - 1953)
- اگر ورسای به من گفته بود (ساشا گیتری - 1954)
- ناپلئون (ساشا گیتری - 1955)
- جان پل جونز (جان فارو - 1959)
- پنج مایل به نیمه‌شب (آناتول لیتواک - 1962)
- برج و بارو (سیدنی پولاک - 1969)
- شب امریکایی (فرانسوا تروفو - 1973)
- موش و گربه (کلود للوش - 1975)
- نانا (دان ولمان - 1983)
- خون دیگران (کلود شابرول - 1984)
- سرزمین محبوب (مایکل کاکویانیس - 1986)
- جفرسون در پاریس (جیمز آیووری - 1995)