ژورس، ژان (۱۸۵۹ـ۱۹۱۴)
ژورِس، ژان (۱۸۵۹ـ۱۹۱۴)(Jaurés, Jean)
| ژان ژورِس Jean Jaurés | |
|---|---|
| زادروز |
1859م |
| درگذشت | 1914م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشسرای عالی تربیت معلم |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
ســیاستمدار سوسـیالیست فرانسوی. به‌سبب نوشته‌ها (ازجمله اثر مهم و استادانه‌اش در تاریخ اجتماعی انقلاب فرانسه)، سخنرانی‌ها، و فعالیت در حرفۀ روزنامه‌نگاری از رهبران فکری مقتدر جنبش سوســیالیستی در فرانــسه به‌شمار می‌رفت. مخالفت پرشور و بی‌امان ژورس با نظامی‌گری فزاینده در اروپا در دهۀ قبل از آغاز جنگ جهانی اول، به او موقعیتی محوری در بین‌الملل دوم[۱] بخشید. در جنوب فرانسه در خانواده‌ای از طبقۀ متوسط زاده شد، که مراوده‌های تجاری و نظامی نیز داشتند. در دانشسرای عالی[۲] تربیت معلم درس خواند، معلم فلسفه و استاد دانشگاه تولوز[۳] بود و سپس به نمایندگی مجلس برگزیده شد (۱۸۸۵ـ۱۸۸۹). ژورس باورهای نیرومند جمهوری‌خواهی داشت، اما اعتصاب‌های شدید کارگران معادن و کارخانه‌های شیشه‌سازی در تارن[۴]، دپارتمان زادگاهش، در دهۀ ۱۸۹۰ موجب شد تا قاطعانه چپ‌گرا شود. با نوشتن سرمقاله‌هایی در روزنامۀ لا پتیت رپوبلیک[۵] از مبارزۀ امیل زولا[۶] برای اثبات بی‌گناهی آلفرد دریفوس[۷]، سروان یهودی ارتش فرانسه، حمایت می‌کرد که به ناحق او را به خیانت محکوم کرده بودند. هنگامی که عضو پارلمان فرانسه بود، (۱۸۹۲ـ ۱۸۹۸ و ۱۹۰۲ـ۱۹۱۴) از مشارکت سوسیالیست‌ها با دولت پشتیبانی می‌کرد و در ۱۹۰۲ با کمک او نخستین اتحادیۀ رسمی میان رادیکال‌ها و سوسیالیست‌ها شکل گرفت؛ این جبهۀ چپ[۸] در دورۀ نخست‌وزیری امیل کومب[۹] به جدایی دین و دولت انجامید. در ۱۹۰۴اومانیته[۱۰] را تأسیس کرد و تا پایان عمر سردبیر آن بود. در ۱۹۰۵ برای اتحاد مجدد جنبش فروپاشیدۀ سوسیالیستی با ژول گِد[۱۱] و ادوار وایان[۱۲] همکاری کرد. از همکاری با کنفدراسیون عمومی کار[۱۳]، که طرفدار پیروی از اصول اتحادیۀ صنفی بود، حمایت می‌کرد و این کار را در چارچوب تشکیلات نوبنیادِ بخش فرانسوی بین‌الملل دوم[۱۴] و با رعایت استقلال تشکیلاتی و سیاسی کنفدراسیون پیش می‌برد. در ۳۱ ژوئیۀ ۱۹۱۴ یک جوان ملی‌گرای راست او را به‌قتل رساند.