ژولیو ـ کوری، فردریک (۱۹۰۰ـ۱۹۵۸)
ژولیو ـ کوری، فردْریْک (۱۹۰۰ـ۱۹۵۸)(Joliot-Curie, Frédéric)
| فردْریْک ژولیو ـ کوری Frédéric Joliot-Curie | |
|---|---|
| زادروز |
پاریس 1900م |
| درگذشت | 1958م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشسرای عالی فیزیک و شیمی صنعتی |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک‌دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| خویشاوندان سرشناس | ایْرِن ژولیو ـ کوری (همسر) |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ نوبل شیمی (همراه با ایْرِن ژولیو ـ کوری، 1935) |
فیزیک‌دان فرانسوی. با همسرش، ایرن ژولیو ـ کوری[۱]، به‌سبب کشف پرتوزاییِ مصنوعی[۲] جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۳۵ را دریافت کرد. در پاریس، زاده شد و در دانشسرای عالی فیزیک و شیمی صنعتی[۳] درس خواند. در ۱۹۲۵، به مؤسسۀ رادیوم[۴] رفت. در ۱۹۳۷، در کولژ دو فرانس[۵] استاد فیزیک هسته‌ای شد. در ۱۹۵۶، مدیر مؤسسۀ رادیوم، و جانشین همسرش شد. آن‌ها در زمینۀ پرتوزایی و عناصر فرااورانیوم[۶] تحقیق می‌کردند و در ۱۹۳۴، در شرایطی که عناصر سبک را با ذرات آلفا بمباران می‌کردند، متوجه شدند با توقف بمباران، تولید پروتون متوقف می‌شود، ولی گسیل نوع دیگری از تابش ادامه می‌یابد. در این حالت، ذرات آلفا ایزوتوپ جدیدی از فسفر[۷] تولید می‌کردند که در طبیعت یافت نمی‌شد. این ایزوتوپ تازه پرتوزا بود و با بتازایی[۸] واپاشیده می‌شد.