ژونو، آندوش (۱۷۷۱ـ۱۸۱۳)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

ژونو، آندوش (۱۷۷۱ـ۱۸۱۳)(Junot, Andoche)

ژونو، آندوش

دوک د آبرانتس[۱]. ژنرال فرانسوی در جنگ‌های ناپلئونی. فرماندۀ سپاهی بود که به پرتغال حمله کرد (۱۸۰۷) و به موفقیتی بزرگ دست یافت. مدت کوتاهی حاکم پرتغال بود، اما در جنگ شبه‌جزیره[۲] از ولینگتون[۳] شکست خورد و پرتغال را تخلیه کرد. در پی شکست فاجعه‌آمیز ناپلئون در جنگ با روسیه، خودکشی کرد. با آغاز انقلاب فرانسه به سپاه داوطلب پیوست و در لشکرکشی ناپلئون به سوریه در ۱۷۹۹ خدمات شایانی از خود نشان داد. در ۱۸۰۴ فرماندار پاریس شد. پس از شکست از ولینگتون در نبرد ویمیرو[۴] (۱۸۰۸)، به ناچار پرتغال را ترک کرد. پس از عقب‌نشینی مفتضحانه از مسکو در ۱۸۱۲، برای فرمانداری ایالات ایلی‌ریا[۵] (کروآسی و اسلوونی کنونی) به آن‌جا فرستاده شد، که از ایالات مرزی دوردست امپراتوری ناپلئون بود.

 


  1. duc d’Abrantes
  2. Peninsular War
  3. Wellington
  4. Vimeiro
  5. Illyrian Provinces