ژیونو، ژان (۱۸۹۵ـ۱۹۷۰)
ژیونو، ژان (۱۸۹۵ـ۱۹۷۰)(Giono, Jean)
رمان‌نویس و فیلمنامه‌نویس فرانسوی. داستان‌های او عمدتاً در پرووانس[۱] اتفاق می‌افتند، جایی که ژیونو بیشتر عمر خود را در آن گذراند. در خانواده‌ای کم‌بضاعت متولد شد. پدرش کفاش و مادرش رخت‌شوی بود و ژیونو در شانزده سالگی برای امرار معاش و کمک به خانواده مجبور به ترک تحصیل شد؛ اگرچه خواندن آثار کلاسیک را حریصانه ادامه داد و بعدها نیز از هومر و ویرژیل بیشترین تاثیر را گرفت. شادی‌ام جاودان باد[۲] (۱۹۳۵) حمله‌ای است بر زندگی شهری که در آن از بازگشت به زندگی روستایی حمایت می‌کند. در ۱۹۵۶ دفاعیه‌ای را از گاستون دُمینیسی[۳] چاپ کرد که گفته می‌شد خانواده‌ای انگلیسی را در تعطیلات کشته است. ژیونو بر این عقیده بود که کشاورز پیر نمونه‌ای از سوء‌تفاهم میان مردم شهر و روستا است. ازجمله رمان‌های متعدد اوست: سه‌‌گانۀ پان[۴] (۱۹۲۸ـ۱۹۳۰)؛ رمۀ بزرگ[۵] (۱۹۳۱) که دربارۀ تجربه‌های جنگی اوست؛ آواز جهان[۶] (۱۹۳۴)، افسر سواره‌نظام بر بام[۷] (۱۹۵۱)، و خوشبختی دیوانه‌وار[۸] (۱۹۵۷).