کانن (موسیقی)
کانُن (موسیقی) (canon (music))
در موسیقی، یک فرم پژواک‌گونه برای دو بخش یا بیشتر که در موسیقی کلاسیک به‌کار می‌رود. مثلاً در یکی از موومان‌های ارکستری ویوالدی[۱] یا یوهان سباستیان باخ[۲]، دو ویولن تک‌نواز مانند ابزاری برای ارتقای ریتم حرکت و به‌نمایش‌گذاشتن مهارت حرفه‌ای، عمل می‌کنند. واریاسیون‌های کانُنی تفاوتی را در زیرایی آغازین هر بخش آوازی نیز می‌توانند ارائه، و بدین‌ترتیب پیچیدگی‌ها و مبهم‌سازی‌هایی در تونالیته ایجاد کنند؛ برترین حالت این شیوۀ بیانی، فوگ[۳] است. شکل مبهمی از کانُن همچون نوعی امضای خاص آهنگ‌سازی از ۱۶۰۰ به‌وجود آمد که لازمۀ آن نیز فرازهای یکسانی از موسیقی است که نوازندگان در گام‌ها و دیدگاه‌های گوناگون اجرا می‌کنند، مانند اجازه‌نامۀ کانُنی[۴] از سه هجویه[۵] (۱۹۲۵ـ۱۹۲۶) اثر شونبرگ[۶]، که به جورج برنارد شاو[۷] تقدیم شده است.