کرامت
کرامت
کرامت در لغت به معنای امری عجیب و خارق عادتی است که گاه از انسان‌های بزرگ و اولیای خدا سر می‌زند. کرامت غیر از معجزه است و تفاوت آن دو در این است که معجزه همراه با دعوی نبوت است حال آن‌که کرامت چنین نیست. علاوه‌بر آن، گفته شده است که معجزه چون با اثبات دعوی نبوت و هدایت مردم ارتباط دارد تخلف‌بردار نیست و هرگاه نبی بخواهد به‌وقوع می‌پیوندد، اما کرامت چنین نیست و تخلف‌بردار است. در قرآن به برخی کرامت‌های اولیای خدا اشاره شده است؛ مانند داستان اصحاب کهف و خواب ۳۰۹ساله آنان به امر خداوند (کهف، خصوصاً ۹ـ۱۲)؛ باردار شدن مریم (ع) به عیسی (ع) بدون تماس انسانی (آل عمران، ۴۷) و نیز خوراکی‌هایی که در عبادتگاه به امر الهی به‌دستش می‌رسید (آل عمران، ۳۷)؛ داستان مریم (ع) در لحظات وضع‌حمل و نیز کناره‌گیری او از خانواده‌اش و پناه‌گرفتن در کنار درخت خرمایی خشک و بی‌ثمر که به امر الهی از آن درخت خرمای تازه برای مریم (ع) می‌افتاد (مریم، ۲۵)؛ سخن گفتن عیسی (ع) در گهواره در گواهی او بر بی‌گناهی و اثبات عصمت و پاکی مادرش در برابر قوم مریم (ع) که او را بدکاره می‌دانستند (مریم، ۲۹ـ۳۳)؛ کرامت آصف، از دوستان سلیمان (ع)، که به امر الهی تخت بلقیس، ملکۀ سبا، را از فاصله دور، یعنی از یمن نزد سلیمان در بیت‌المقدس آورد (نمل، ۳۸ـ۴۰).