کرسی (قرآن)
کُرسی (در قرآن)
(در لغت به‌معنای تخت یا چیزی که روی آن نشینند) این کلمه را کنایه از مُلک و سلطنت می‌گیرند. در قرآن و در انتساب به خداوند، مقام تدبیر اوست بر همۀ آنچه در آسمان‌ها و زمین است. این مرحله و مقام، امری واقعی و حقیقی الهی است و صرف تمثیل نیست و مراد از وسعت کرسی احاطۀ مقام سلطنت الهی است (بقره، ۲۵۵). در روایات کرسی را به‌معنی علم دانسته‌اند و برخی دیگر آن را مترادف با عرش گفته‌اند، در این‌صورت، معنی آیه این می‌شود که قدرت و سلطۀ او آسمان‌ها و زمین را فراگرفته است. در روایتی از امام صادق (ع) کرسی و عرش را دو باب از بزرگ‌ترین ابواب غیب دانسته و کرسی را باب ظاهر و عرش را باب باطن غیب نامیده‌اند. از این‌جا معلوم می‌شود که صفت عرش عظیم‌تر از صفت کرسی است. نیز ← عرش