کشاورزی طبیعی

کشاورزی طبیعی (organic farming)

کشاورزی بدون استفاده از کود شیمیایی، مانند نیترات یا فسفات، یا آفت‌کش‌هایی مانند علف‌کش، حشره‌کش، و قارچ‌کش، و یا سایر مواد شیمیایی کشاورزی، مانند هورمون‌ها، محرک‌های رشد یا تنظیم‌کننده‌های میوه. مواد غذایی تولیدشده با مهندسی ژنتیک طبیعی به‌شمار نمی‌روند. در این روش، به‌جای کود شیمیایی مصنوعی از کود گیاهی، کود حیوانی، جلبک‌ها و علف‌های هرز دریایی یا دیگر مواد حاصل از موجودات زنده استفاده می‌کنند و از این‌رو به آن «طبیعی» می‌گویند. کشت گیاهی مثل یونجه، که نیتروژن خاک را تثبیت می‌کند، و سپس زیر خاک‌کردن آن از طریق شخم‌زدن، نیز باعث حاصل‌خیزی خاک می‌شود. بعضی از عاملان کشاورزی طبیعی از مواد شیمیایی موجود در طبیعت، مانند نیکوتین یا پیرت‌روم، حشره‌کشی حاصل از چند گونه گل داودی، برای نابودکردن آفات استفاده می‌کنند، اما مبارزه با این آفات به روش‌های غیرشیمیایی ترجیح داده می‌شود. این روش‌ها عبارت‌اند از حذف دستی آفات (وجین)، هم‌کشت کردن (کاشتن دو گیاه گوناگون در رج‌های متناوب در مزرعه به‌منظور جلوگیری از آفت‌زدن)، ایجاد موانع فیزیکی و مکانیکی در راه هجوم آفات، رعایت تناوب زراعی، بهبود روش‌های کشت، و مبارزۀ بیولوژیکی. گیاهان هرز را با استفاده از کج‌بیل زدن و پوشاندن پای درخت یا بوته با کود، کاه یا ورقه‌های پلاستیک سیاه یا سوزاندن ازبین می‌برند. مواد غذایی تولیدشده به روش‌های کشاورزی طبیعی حداقل پسماند آفت‌کش‌ها را دارد و از این‌رو آلودگی محیط زیست بسیار کاهش می‌یابد. در این روش‌ها، نیروی کار بیشتر و درنتیجه هزینۀ بیشتری لازم است، اما به سوخت فسیلی کمتری نیاز دارد و خاک حاصل‌خیزتر می‌شود. بررسی‌های جدید حاکی از آن است که میزان فرسایش خاک در کشاورزی متعارف چهاربرابر کشاورزی طبیعی است، گرچه زیان‌های حاصل از فرسایش به‌مرور زمان آشکار می‌شود.

 

---