کفرگویی
کُفرگویی
هتک حرمت مقدسات با کلام شفاهی یا مکتوب. توهین، تحقیر، تمسخر و ناسزاگفتن به خدا و پیامبران و امور مقدس در ادیان و اعتقادات، کفرگویی است و در شرایع و قوانین بسیاری از کشورها و نزد ملل و نحل گوناگون هم گناه و هم جرم شمرده می‌شود و مرتکب آن مستوجب مجازات است. در دین اسلام در علم کلام انکار ضروریات دین را کفرگویی محسوب داشته‌اند. بعدها، علاوه‌بر مانویّه، مسلمانانی را نیز که سخنان کفرآمیز می‌گفتند، زندیق می‌خواندند. سَبّ نبی، یعنی دشنام‌دادن به شارع اسلام، با کفرگویی مترادف است. شیعیان هرکه را به چهارده معصوم ناسزا گوید، ناصبی می‌شمارند و سخنان او را با کفرگویی برابر می‌دانند. در مسیحیت، انکار خدا و ضروریات دین کفرگویی نیست، مگر آن‌که با تمسخر و تحقیر همراه باشد. توماس آکوئیناس کفرگویی را گناه می‌دانست. در بسیاری از جوامع کفرگویی مجازات شدید داشته است. زمانی گویندۀ کفر کیفر سنگسار داشت و در زمان فرمانروایی ژوستینین اول، امپراتور روم شرقی (حکومت ۵۲۷ـ۵۶۵) عقوبت کفرگویی اعدام بود. در بسیاری از ایالت‌های امریکا برای این جرم مجازات‌های قانونی وضع شده است. مجازات اعدام کفرگویان در اسکاتلند تا قرن ۱۸ معتبر بود. در حقوق عرفی انگلستان کفرگویی همچنان جرم شناخته می‌شود.