کورکور
کورکور (kite)
هر یک از گونه‌های گروهی از پرندگان شکاری[۱]. در سراسر دنیا یافت می‌شوند. دارای بال‌های نوک‌تیز و معمولاً، دمی دو شاخه‌اند. حدود بیست گونه دارد. این پرندگان در خانوادۀ قوشیان[۲]، راستۀ پرندگان شکاری روز فعال[۳] قرار دارند. کورکور حنایی[۴] (Milvus milvus) در اروپا یافت می‌شود. دارای دم دوشاخۀ مشخص و بال‌هایی باریک است و به‌طول ۶۰ سانتی‌متر می‌رسد. معمولاً به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز است. پرهای دم آن قرمز روشن، و دارای نوارهای قهوه‌ای است؛ نوک آن سیاه و شدیداً به‌سمت پایین خمیده است. کورکور از پرندگان کوچک، ماهی‌ها، پستانداران کوچک، مردار، و حشرات کوچک تغذیه می‌کند. لانه‌اش را با مقدار زیادی ترکه و شاخه‌های درخت می‌سازد و معمولاً لانه‌اش در شکاف درخت‌ها قرار دارد. ویلز[۵] یگانه منطقه در بریتانیا است که کورکور در آن یافت شده است. کورکور قبلاً در نواحی شهری و به‌صورت مردارخوار یافت می‌شد. طی برنامه‌ای خاص، مجدداً ۱۲۰ نمونه کورکور از ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ از سوئد و اسپانیا، به نواحی جنوبی انگلستان و نواحی شمالی اسکاتلند منتقل شدند. در ۱۹۹۳، نیز ۲۱ کورکور پرورش داده شدند. براثر اجرای برنامۀ انتقال نمونه‌ها در ۱۹۹۵، جمعیت کورکور حنایی در انگلستان ۱۲۰ و در اسکاتلند ۷۰ نمونه بود. در ۱۹۹۸، ۱۹۵ کورکور از ۱۰۰ لانۀ جمعیت کورکورهای انتقال داده شده به انگلستان و اسکاتلند، به مرحلۀ پرواز رسیدند. علاوه‌بر این، در ویلز ۱۶۵ نمونه از ۱۶۰ زوج تولیدمثل‌کننده به مرحلۀ پرواز رسیدند. در ۱۹۹۹، براثر تلاش حفاظتی وسیع، در ولز ۲۹۵ زوج تولیدمثل‌کنندۀ کورکور زندگی می‌کرد. کورکورسیاه (Milvus migrans) تیره‌تر و کمی کوچک‌تر است و در بیش‌تر نواحی برّ قدیم[۶] یافت می‌شود. کورکور سیاه[۷] علاوه‌بر شکار، مردار نیز می‌خورد. در امریکای شمالی پنج گونه کورکور وجود دارد، ازجمله کورکور دم چلچله‌ای[۸] (Elanoides forficartus) که بومی جنوب شرقی امریکا است و علاوه‌بر شکار مار[۹]ها و سوسمار[۱۰]ها، حین پرواز حشره نیز شکار می‌کند. در ایران سه گونه کورکور شناسایی شده است: کورکور سیاه‌بال (Elanus caeruleus)، کورکور حنایی (Milvus milvus)، و کورکور سیاه (Milvus migrans). این پرندگان با گونه‌هایی از عقاب، سارگپه، دال، کرکس، هما، و سنقر، مجموعاً ۳۳ گونه، خانوادۀ عقاب را در ایران تشکیل می‌دهند.