کیسینجر، هنری (۱۹۲۳)
کیسینْجِر، هِنْری (۱۹۲۳)(Kissinger, Henry)
دیپلمات امریکایی آلمانی‌تبار. با پشت سرگذاشتن حرفۀ دانشگاهی درخشان در دانشگاه هاروارد، رئیس‌جمهور نیکسون[۱] او را مشاور امنیت ملی (۱۹۶۹)، و سپس وزیر امور خارجه کرد (۱۹۷۳ـ۱۹۷۷). سفرهای او به شوروی و چین، روابط امریکا با این دو کشور را بهبود بخشید، و او در مذاکرات عقب‌نشینی امریکا از ویتنام (۱۹۷۳) و مذاکرات صلح اعراب ـ اسرائیل (۱۹۷۳ـ ۱۹۷۵) شرکت کرد. جایزۀ صلح نوبل[۲] ۱۹۷۳ به او و له دوک تو[۳]، دیپلمات ویتنام شمالی، برای تلاش‌های آنان در حل‌وفصل صلح‌آمیز جنگ ویتنام تعلق گرفت. در سفرهای محرمانه‌ای از پکن و مسکو دیدن کرد، که به تنش‌زدایی کلی انجامید. در افریقا در مذاکرات ناشی از بحران‌های آنگولا و رودزیا شرکت داشت (۱۹۷۶). ریگان[۴]، رئیس‌جمهور امریکا، او را رئیس کمیسیونی مرکب از دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه دربارۀ مسائل امریکای مرکزی کرد (۱۹۸۳). همگان او را قدرتمندترین عضو دولت نیکسون می‌دانستند. کیسینجر در فورت[۵]، واقع در باواریا، زاده شد. به امریکا مهاجرت کرد (۱۹۳۸). پس از خدمت در بخش ضد اطلاعات ارتش امریکا در آلمان، بورسیۀ هاروارد و متعاقباً یکی از مشاوران دولت شد. اولین کتاب خود سلاح‌های هسته‌ای و سیاست خارجی[۶] را در ۱۹۵۶ منتشر کرد و توانایی خود را در امور خارجی نشان داد. مشاور کندی[۷] و جانسون[۸]، و همچنین استاد علم حکومت در هاروارد (۱۹۶۲ـ ۱۹۶۹) بود. سایر آثارش عبارت‌اند از نیاز به انتخاب[۹] (۱۹۶۱)، مشارکت پُردردسر[۱۰] (۱۹۶۵)، سیاست خارجی امریکا[۱۱]، و جهان شفا یافته[۱۲] (۱۹۷۳) که زندگی‌نامۀ خودنوشت اوست.