کیف اندازی

کیف‌اندازی

از روش‌های مرسوم سرقت، دسیسه‌چینی و کلاه‌برداری در شهرهای بزرگ ایران، به‌ویژه در دورۀ پهلوی. سارقی که نتوانسته کیفِ کسی، عمدتاً فردی روستایی را بقابد، هم‌دستی می‌جوید و با یکدیگر به تعقیب فرد مورد نظر می‌روند. سارق در محلی مناسب جعبه‌ای پیش پای فرد می‌اندازد به گونه‌ای که معلوم نشود او آن را انداخته است. در این جعبه جواهری بدلی، اما ظاهرْفریب است. چون فرد جعبه را برمی‌دارد، سارقان دوره‌اش می‌گیرند و خواهانِ معامله با او می‌شوند، اما قضیه چنان پیش می‌رود که هر سه نزد زرگر می‌روند تا بر جواهر قیمت نهد. زرگر نیز هم‌دست سارقان است. در بازار گرمیِ درگرفته، فرد سرانجام راضی می‌شود به مبلغی معادلِ آنچه در کیفِ‌ خود دارد و سارق بدان آگاه است، انگشتر را از آنِ خود کند. دزدان می‌پذیرند و قائله پایان می‌گیرد.