کیمورا، موتو (۱۹۲۴)
کیمورا، موتو (۱۹۲۴)(Kimura, Motoo)
زیست‌شناس ژاپنی. نتیجۀ کارش دربارۀ ژنتیک جمعیت[۱] و تکامل مولکولی[۲] عرضۀ نظریۀ تکامل خنثی[۳] است که نظریه‌ای برخلاف نظریۀ متداول نوداروینی[۴] یا تکامل بر مبنای انتخاب طبیعی است. کیمورا در اوکازاکی[۵]، در نزدیکی ناگویا[۶] زاده شد و در دانشگاه‌های کیوتو[۷]ی ژاپن، ایالت آیووا[۸]ی امریکا، و ویسکانسین[۹] درس خواند. بیشتر دورۀ کاری‌اش را از ۱۹۴۹ در انستیتوی ملی ژنتیک[۱۰] میشیما[۱۱] گذراند و در ۱۹۶۴، رئیس بخش ژنتیک جمعیت شد. نظریۀ تکامل خنثی نتیجۀ کارهای کیمورا از ۱۹۶۸ به بعد بود. او با مقایسۀ ترکیبات اسیدهای آمینه زنجیره‌های آلفا و بتای مولکول‌های هموگلوبین انسان و ماهی کپور[۱۲] دریافت که زنجیره‌های آلفا نتیجۀ تکامل دو راه متفاوت‌اند که در آن‌ها جهش‌ها مستقلاً و تقریباً با همان نرخ زمانی حدود ۴۰۰میلیون سال با هم جمع شده‌اند. طبق نظریۀ کیمورا، نرخ‌های تکاملی را ساختار و عملکرد مولکول‌ها تعیین می‌کند و بیشتر گوناگونی و تغییر تکاملی درون گونه‌‌ها به‌سبب رانش اتفاقی[۱۳]، ژن‌های جهش‌یافته‌ای پدید می‌آید که همگی از نظر انتخاب معادل یکدیگر و از نقطه‌نظر انتخاب خنثی هستند. نظریۀ کیمورا نقش محیط را در تکامل و این‌که ژن‌های جهش‌یافته صفات مفید و غیر مفید را پدید می‌آورند، نفی می‌کند.