گرسد

گرسد Gorsedd

(نام کامل: گُرْسِد خنیاگران جزیرۀ انگلیس) در زبان ویلزی: «تخت پادشاهی». انجمنی از خنیاگران و شاعران سنتی ویلز در انگلیس که آیولو مورگانوگ، خنیاگر گلامورگی، در 1792 آن را پایه‌گذاری کرد. هدف از تشکیل این انجمن، آن بود که جای نظام قرون وسطایی منسوخی به همین نام را بگیرد. در 1819 آیولو تشریفات و مراسم این انجمن را با مجمعی به نام ایزتدفاد در کارماردِن (ویلز) ادغام کرد. گرسد امروزی بخش جدایی‌ناپذیر و مهمی از سازمان ایزتدفاد ملی ویلز را تشکیل می‌دهد. بیشتر اعضای هیئت‌های گردانندۀ ایزتدفاد عضو گرسدند. گرسد مسئول سازمان‌دهی و برگزاری تشریفات مفصل خنیاگران ایزتدفاد است که به مراسم ملی و محبوب عموم بدل شده است.

مراسم و تشریفات ایزتدفاد ملی ویلز اجازۀ برگزاری هیچ مراسمی را ندارد مگر آن‌که حداقل یک‌سال و یک روز پیش‌تر، طی مراسمی تشریفاتی از سوی گرسد و تسلیم نسخۀ اول فهرست موضوعات به سرکشیش تصمیم خود را مبنی بر برگزاری مراسم اعلام کند. این مراسم و دیگر مراسم گرسد معمولاً در فضای باز و دایره‌ای از سنگ‌چین برگزار می‌شود که به همین منظور ساخته شده است. ولی دو رسم اصلی حماسی‌خوانی گرسد، شامل بر تخت نشاندن و تاج‌گذاری برندگان مسابقۀ شعرگویی، در چادر تشریفاتی ایزتدفاد صورت می‌گیرد. بعد از دعاخوانی سنتی، که در آن از خداوند درخواست کمک و آرامش می‌شود، سرکشیش هر جلسۀ گرسد را با سه بار تا نیمه کشیدن شمشیر تشریفاتی بزرگ از غلاف و با فریاد آیا در صلح‌ایم، و هر بار پاسخ گرفتن «صلح»، افتتاح می‌کند. از مراسم دیگر، پیش‌کشی دادن به سرکشیش هیرلاس هورن است. این پیش‌کشی شامل شراب استقبال و خوشه‌ای از ذرت تزئین‌شده با گل‌های وحشی به نام اَبرت‌گد است. شراب را بانویی شوهردار و دسته گیاه را دوشیزۀ جوانی حمل می‌کند که عده‌ای دختر خردسال همراه اویند و در داخل دایرۀ سنگی به رقص گل‌ها مشغول می‌شوند.

سازمان سرکشیش ویلز، که به مدت سه سال انتخاب می‌شود، معاون شورای ملی ایزتدفاد و سرپرست عالی گرسد ویلز و شعبۀ گرسدو در منطقۀ برتانی و کورنوال است. گرسد از سه فرقه تشکیل می‌شود: فرقۀ تخم مرغی (با شنل سبز)، فرقۀ خنیاگرها و موسیقی‌دان‌ها (با شنل آبی) و فرقه کشیش‌ها (با شنل سفید).

---