گرگوریوس هفتم
گِرِگوریوس هفتم (ح ۱۰۲۰ـ۱۰۸۵م)(Gregory VII)
(نام اصلی: هیلدبراند[۱]) پاپ[۲] (از ۱۰۷۳م) و قدیس کاتولیک[۳] ایتالیایی. در ابتدا مستشار اعظم چند پاپ بود و پس از آنکه خود به پاپی انتخاب شد، اصلاحات فراوانی در کلیسا انجام داد. با ممنوعکردن سوء استفاده از مراسم اعطای لقب، خشم هانری چهارم[۴]، امپراتور مقدس روم، را برانگیخت و در ۱۰۷۶ م به فرمان او برکنار شد. در ۱۶۰۶ قدیس خوانده شد و یادروزش ۲۵ مه است. او خواستار اختیار عزل شاهان شد، انتصابات روحانی را خارج از صلاحیت غیرروحانیان اعلام کرد، در جلوگیری از خریدوفروش منصبهای کلیسا[۵] و تجردپیشگی روحانیان کوشید و با این اقدامات برای خود دشمنانی از میان شاهان و روحانیان تراشید. در صومعۀ سانتا ماریا[۶]ی بالای تپۀ آوِنتینه[۷] درس خواند و سپس در کلونی[۸] ادامۀ تحصیل داد. در ۱۰۴۹ م با لئوی نهم[۹] به رم رفت و منصب روحانی گرفت. پس از آن که امپراتور هانری چهارم عزلش کرد، گرگوریوس در کانوسّا[۱۰] او را به توبهای خفتآور واداشت (۱۰۷۷). در ۱۰۸۰ هاینریش دوباره او را خلع کرد و ناپاپ[۱۱] کلمنس سوم[۱۲] را جانشینش خواند و از ۱۰۸۱ تا ۱۰۸۴ رم را در محاصره گرفت. گرگوریوس بهدست روبر گیسکار[۱۳] رهایی یافت و به سالرنو[۱۴] رفت و همانجا درگذشت.