گزنه
گَزَنه (nettle)
(یا: انجره) گروهی از علف‌های هرز، از جنس گزنه، تیرۀ گزنه، دارای تیغ‌هایی بر روی برگ‌های بیضی شکل و دندانه‌دار. تیغ‌ها حاوی موادی سمی‌اند که با نفود به پوست باعث ایجاد جوش می‌شوند. گل‌های کوچک و مایل به سبز آن‌ها بر روی سنبله‌هایی می‌روید که در نقطۀ اتصال برگ به ساقه قرار دارند. از این جنس چهار گونه در نواحی گوناگون ایران رشد می‌کند. تاریخچۀ استفاده از این گیاه به ماقبل تاریخ برمی‌گردد. تا قرن ۱۶ از آن برای تغذیه استفاده می‌کرده‌اند. بنابه عقیدۀ عده‌ای، این گیاه حتی در عصر حجر نیز مصرف می‌شده است. تاریخ استفاده درمانی آن نیز به زمان‌های بسیار دور برمی‌گردد و از آن برای رفع سرماخوردگی استفاده کرده‌اند. دیوسکوریدس، حکیم یونانی قرن ۱م جوشاندۀ قسمت‌های متفاوت گیاه گزنه را خلط‌آور، معالج امراض سینه و پوست، مدر، ملین و قاعده‌آور دانسته است. امروزه این گیاه را برای بهبود برخی بیماری‌های پروستات، ریزش مو، و تصفیۀ خون مفید می‌دانند.