گواهی نامه

گواهی‌نامه
(یا: تصدیق، تصدیق‌نامه) در اصطلاح حقوقی عمل یا سندی است از جانب مأمور رسمی دولت یا دادگاه یا اشخاص خصوصی مثل پزشک، که وقوع عمل یا احراز وضعیتی را تأیید و گواهی کند مانند تصدیق حصر وراثت، که آن را گواهی انحصار وراثت نیز گویند، یا گواهی فوت و دفن میت در گورستان، همچنین به مدرکی که دولت و یا سایر مراجع مجاز صادر می‌کنند و به دارندۀ آن اجازۀ انجام دادن کاری را می‌دهد که در غیاب چنین مجوزی ممنوع است. مانند گواهی‌نامۀ رانندگی و یا جواز نگهداری اسلحه یا داشتن تولیدات الکلی. واژۀ تصدیق یا تصدیق‌نامه در متون قانونی سابق به‌کار می‌رفته و امروزه به‌جای آن گواهی یا گواهی‌نامه گفته می‌شود (این گواهی را نباید با شهادت اشتباه کرد). با این حال کلمۀ تصدیق هنوز کمابیش مورد استفاده است، مانند تصدیق امضا که در دفترخانه اسناد رسمی انجام می‌شود. دادن تصدیق‌نامۀ خلاف واقع، جرم است. مطابق مادۀ ۵۴۰ قانون مجازات اسلامی هرگاه طبیب تصدیق‌نامۀ خلاف واقع برای معافیت از خدمت در ادارات رسمی یا نظام وظیفه یا برای تقدیم به مراجع قضایی بدهد به حبس از شش ماه تا دو سال و جزای نقدی تا ۱۲میلیون ریال محکوم می‌شود. همچنین است سایر تصدیق‌نامه‌های خلاف واقع که موجب ضرر شخص ثالث یا دولت شود که جرم محسوب می‌شود.