گوزن کوچک آسیا
گوزن کوچک آسیا (muntjac)
هر یک از نُه گونه گوزن کوچک، متعلق به آسیای جنوب شرقی. اغلب در پوشش‌های گیاهی انبوه زندگی می‌کنند و گله تشکیل نمی‌دهند. نرها دارای شاخ‌های کوتاه میله‌ای و دو دندان نیش تیزند که تشکیل عاج[۱] می‌دهند. گاهی به‌سبب صدایشان «گوزن پارس کننده[۲]» نیز خوانده می‌شوند. این جانور در جنس Muntiacus قرار دارد. برخی گوزن‌های کوچک آسیایی از پارک‌های نواحی مرکزی انگلستان فرار کرده و به طبیعت گریخته‌اند. حدوداً ۵۰هزار گوزن کوچک آسیایی در نواحی مرکزی و جنوبی بریتانیا وجود دارد. (۱۹۹۷). جمعیت‌های مجزایی از این گوزن در شمال نیز دیده شده است. گوزن‌های کوچک آسیایی حتی ممکن است در اسکاتلند نیز مستقر شده باشند. در ۱۹۹۴، گونۀ جدید گوزن آسیایی، موسوم به گوزن آسیایی بزرگ[۳] (Mega muntiacus vuquangensis)، در جایگاه خصوصی تربیت جانوران در لائوس[۴] یافت شد. در ۱۹۹۷، دانشمندان صندوق جهانی طبیعت[۵] گونۀ دیگری از گوزن آسیایی را در ویتنام کشف کرد. این گونه کوتوله است و فقط حدود شانزده کیلوگرم وزن دارد. شاخ‌هایی به طول ناخن شست دارد و در ارتفاعات ۴۵۷ تا ۹۱۴ متری زندگی می‌کند. کشف گونۀ دیگری از گوزن آسیایی در ویتنام در ۱۹۹۸ اعلام شد. در ۱۹۹۹ گونه‌ای جدید که کوچک‌ترین نمونۀ این گوزن است، در نواحی شمالی میانمار[۶] کشف شد. بلندی گوزن Mega putaoensis تا شانه فقط ۵۰ سانتی‌متر است.