گولم
گولِم (golem)
(در عبری[۱] به‌معنی «جنین») در یهودیت، هر آنچه قوه‌ای دارد که هنوز به فعل در‌نیامده است. آدم[۲] را گاه در زمانی گولم خوانده‌اند که از خاک آفریده شده؛ اما هنوز خداوند روح در کالبدش ندمیده بود. در قصه‌های یهودی اواخر قرون وسطا و خصوصاً بعد از قرن ۱۷م، برخی خاخام‌های مقدس[۳] دارای قدرتی انگاشته می‌شدند که می‌توانستند آدم‌هایی گِلی بسازند که وقتی حروف خاصی از بعضی اسمای خداوند را در دهان یا پیشانی آن‌ها بگذارند به‌صورت خدمتکار مکانیکی (یعنی همان گولم) زنده می‌شوند.