گوی و چوگان عارفی
گوی و چوگان عارفی
داستانی تمثیلی از عشق عرفانی در قالب مثنوی که در ۸۴۲ق سروده شده است. این اثر که به حالنامۀ عارفی نیز شناخته می‌شود، از سروده‌های محمود عارفی هروی ( ـ۸۵۳ق) است. از این اثر منظوم، نسخه‌های نفیسی وجود دارد که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از نسخه‌ای به خط سلطانعلی مشهدی به تاریخ ۸۷۴ق در کتابخانۀ کاخ گلستان تهران؛ دو نسخه به خط میرعلی هروی در پاریس و سن‌پترزبورگ که اولی به تاریخ ۹۲۹ق کتابت شده است؛ نسخه‌ای به خط شاه طهماسب صفوی به تاریخ ۹۳۱ق در کتابخانۀ ملی روسیه.