یقظه
یَقظَه
(در لغت به‌معنای بیداری) اصطلاحی عرفانی. اوّلین منزل از منازل طریق الی‌الله، و سرآغاز سلوکِ سالکان. عارفان یقظه را حالتی تنبّه‌گونه می‌دانند که براثر وعظ الهی بر دل مؤمن غلبه می‌کند و او را به توبه وامی‌دارد تا واردِ گروهِ سالکان طریق حق شود. یقظه را لطفی الهی و شدّت و دوامِ آن را از عواملِ سرنوشت‌ساز در طیِّ منازل سلوک به‌شمار می‌آورند.