مهدی، عبدالله بن احمد
مهدی، عبدالله بن احمد (صنعاء 1793- صنعاء 1835م) Abdollah bin Ahmad Al-Mahdi
امام و پادشاه زیدیه در یمن. از خاندان سادات قاسمی است و پدرش امام متوکل علی الله احمد بن علی نیز حاکم یمن بود. متوکل علی الله حدود 20 پسر داشت و عبدالله پس از مرگ وی در سال 1816 دعوی امامت (پادشاهی) کرد و با نام المهدی عبدالله از مردم بیعت گرفت.
جراحی انگلیسی که در 1823 با وی دیدار کرده، او را مردی سیه‌چرده، بلندقامت و لاغراندام توصیف نموده است. وی برای بازداشتن قبایل از چپاول به آنان باج‌های بزرگ می‌داد. در 1818م قبیله‌ی بکیل به صنعاء هجوم بردند و مدت 22 روز این شهر را غارت کردند. امام عبدالله با وعده‌ی پرداخت یکصد و بیست هزار ریال آنان را وادار به عقب‌نشینی کرد. زمان حکومت عبدالله دوران ناآرامی بود و وی نیز دولتی ضعیف در اختیار داشت و مرتب وزرای خود را تغییر می‌داد. در سال 1803م جنبش وهابیت به داخل یمن نفوذ کرد؛ منطقه‌ی تهامه از یمن جدا گردید و تحت امارت مستقل شریف حمود قرار گرفت که گاه از سوی وهابیان حمایت می‌شد. با مرگ شریف حمود در 1818، فرزند و جانشینش، احمد، با آل سعود ائتلاف کرد و همراه وهابیان در نجد با نیروهای عثمانی جنگید. نیروهای عثمانی پیروز شدند و مناطق بازپس گرفته در یمن را به طور کامل به امام عبدالله بازگرداندند. پس از آن وی توافق‌نامه‌ای با دولت عثمانی بست و در دهه‌‌ی 1830 با کمک دولت عثمانی بار دیگر تهامه به قلمرو دولت زیدیه یمن بازگشت. در سال 1834 احمد بن علی السراجی بر امام عبدالله خروج کرد، اما نیروهای امام شورش او را سرکوب و وی را کشتند.
از حوادث مهمی که در زمان حکومت امام عبدالله بن احمد رخ داد، اشغال عدن از سوی نیروهای انگلیسی بوده است.