ابیراهی نور ستاره

اَبیراهی نور ستاره (aberration of starlight)
جابه‌جایی ظاهری هر ستاره از موقعیت حقیقی آن، در نتیجۀ ترکیب آثار ناشی از سرعت نور و سرعت گردش زمین به دور خورشید (حدود ۳۰ کیلومتر در ثانیه). ابیراهی را جیمز برَدلی اخترشناس انگلیسی، در ۱۷۲۸ کشف کرد و نخستین گواه رصدی بر گردش زمین به دور خورشید بود. طی یک سال، موقعیت ظاهری هر ستاره گِرد موقعیت حقیقی آن مسیری منحنی دارد. هرگاه ستاره در دایرة‌‌البروج نباشد، این منحنی بیضی‌شکل، و وقتی در دایرة‌‌البروج باشد، به شکل خط است و چنین می‌نماید که ستاره روی آن خط رفت و برگشت می‌کند. این منحنی، در قطب‌های دایرة‌‌البروجی، دایره ‌شکل است. از آن‌جا که ابیراهی به نسبتِ میان سرعت نور و سرعت زمین بستگی دارد، تعیین «ثابت ابیراهی» شیوه‌ای برای برآورد مقدار تقریبی یکی از این دو سرعت، در صورت معلوم‌بودن دیگری، فراهم می‌کند.

---